Popśnióny... Ślónzok...

We mojim familoku miyszkô mocka zwiykowanych ludzi, ale tyż i małowiela modzioków, i to te łostatnie poradzóm tym starucnym blank ci jesce pometlać we palicach. Tak jakosik we pióntek wrôcôłech ku dómowi po wysłepaniu tych zwykowych mojich dwiuch lagów piwa a sam łorôz wtosik za mnóm wrzescy:
– Ojgyn! Ojgyn! Sztopnij ino, bo móm ci cosik do łozprawianiô!
Poznôłech sztima Grolikowyj Uśki, stanółech coby doczkać aże łóna ku mie przijńdzie. Chocia jô już, skuli mojich szłapów, kulwitóm sie blank po maluśku, to jednakowóż łóna zafucała sie deczko, kiej na gwôłt kciała ci mie ścignóńć.
– Nó, tóż co ci sie juzaś przitrefióło? – pytóm sie jóm, podwiyl co, moreśnie, bo łóna zawdy znôjdzie cosik do wynokwianiô na wszyjsko, i na wszyjskich.
– Ojgyn! A czytôłeś we internecu, co pedziała ci tam ta jedna istno, rajcula ze Jastrzymbiô?
– Jezderkusie, Uśka, to ty tyżeś sie lajstła kómputra? To jes przeca ónmyjglich!
– Ja, Ojgyn, móm kómpa ze internecym... dziecka mi to sprawiyli łóńskigo roka na Dziecióntko, i terôzki sztyjc i jednym ciyngiym siedza rzicióm przi kómpie i gróm, gróm, gróm...
– Ja, grej, grej, a na uwarzynie synkowi cosik do jôdła czasu ci jesce nastyknie?
– Ja, Ojgyn, ja... ale jô cosik inkszego kciała ci dzisiôj pedzieć...
– Nó, tóż gôdej, bo mie sie uwijô... jô musza mojij Elzie tyż łobiôd uwarzić podwiyl niy przikludzi sie ze roboty.
– Suchałach wczorej, bez cufal, bo niy móm czasu na gupoty, jak ci to jedna baba, rajca ze Jastrzymbiô Zdroju, tuplikowała, iże my Ślónzôki, a jesce barzij nasze dziecka sóm blank popśnióne, sóm fyjlerne...
– Cóż tyż to łozprawiôsz Uśka?
– Ja, ja, ta côłkô Lucyna Maryniak blank ze słósznościóm eklerowała swojim kamratóm, rajcóm we Jastrzymbiu, iże kiej we familiji i łojciec i mamulka sóm Ślónzôkóma, to jejich dziecka majóm popsowany tyn, wiysz Ojgyn, „kod genetyczny”....
– Padosz? Znacy sie majóm pukel, sóm gupielokóma abo sóm świdrate?
– Ja, pedziała ci tyż jesce, iże co trzecie dziecko (po łojcach Ślónzôkach) mô zeszrótowany, do łostatka strajtany tyn „kod genetyczny”. I dalszij tyż jesce miynióła, coby richticzne Ślónzoki niy kuplowali sie we pôry, niy żyniyli, coby chocia jedne, łojciec lebo mamulka, bóło gorolym.
– Uśka, dej se pokój ze tymi gupotami! – pedziôłech moreśnie. – Sómech czytôł jak jedyn istny ze Katedry Genetyki Wydziału Biologii i Ochrony Środowiska Uniwersytetu Śląskiego, Marek Gaj tuplikowôł, co jes sroge riziko, iże dziecka urodzóne ze takigo ci łoszkliwego „związku kazirodczego” mogóm ci mieć jakiesik fyjlery gynetyczne.
– Ja, ale łóna, ta Lucka łod Maryniôków, w to niy wiyrzi, blank niy wiyrzi, łóna swoji wiy, swoji miarkuje...
– Dzisz Uśka, jô ci rzykna ino jedne, łod polityków, a rajca miyjski, to już ci tam jakisik polityk, trza przecamć wymôgać reszpektu i atyncyji dlô ludzi i możno wiadómóści graniców swojich kómpetyncyji, swojij... wiydzy i znaniô...
– Możno môsz i prawie, Ojgyn, ale jô terôzki gynał spokopióła, po jakiymu tyn côłki GUS niy kce łoznôjmić wiela to tyż tak do łostatka nôs, Ślónzôków, jest samtukej. Łoni sie strachajóm, coby niy bóło we Polsce za tela puklatych, świdratych i ałowatych utropków.