Chopske rzykanie....

– Mój ty Bożycku roztomiyły! Kôżdy dziyń pyndaluja do roboty i zdziyrża tam côłke łoziym godzin, nałónczôs kiej moja starô siedzi se ze rzicióm dóma. Kciôłbych, coby łóna miarkowała wiela jô musza ściyrpieć, tóż tyż proszã Cie Pońbóczku, dej zwólô, coby jeji ciało stało sie na chocia jedyn dnioszek mojim. Amyn!
Pónbóczek we swojij niyskóńczónyj móndrości spôłniół prośba tego istnego. Dziyń niyskorzij ło rozwidnioku łocuciół ci sie łón jako baba. Wstôł, sztreknół sie, wartko narychtowôł śniôdanie dlô sia, dlô swojij drugi półowy i dlô dziecek, łodkludziół je niyskorzij autokiym do szule. Poszôł nazôd do dóm, zrobiół pranie, zatym poszôł do banku. Zabulół, popłaciół za wszyjske rachónki, wartko tyż ze banku poszôł na torg i na łostatku wróciół sie nazôd do dóm. Wypucowôł jesce koflik kotowi i wyszpluchtôł psa.
Bóła już jedna, tóż tyż spiychôł sie wartko, coby pościylić prykole, powiesić na górze pranie, pośmiatać kurze, pozamiatać i wytrzić dyliny. Łodebrôł dziecka ze szuli, narychtowôł jim mlyko i kyjksy, i dôł pozór, coby łodrobiyli dómowe zadani. Zatym pobiglowôł, co bóło do biglowaniô i ku tymu małowiela kukôł, zaziyrôł na telewizyjô.
Ło pół pióntyj narychtowôł jôdło dlô côłkij familije. Po wieczerzy skludziół wszyjsko we kuchyni, nasztalowôł szpilmaszina, znacy zmywarkã, wyszpluchtôł dziecka i pokłôd je do prykoli.
Ło dziewióntyj na łodwieczerz bół już ci na isto festelnie usiotany, ale te jego dómowe łobowiónzki jesce niy mieli fajrantu; kiej poszôł do swojigo prykola ... musiôł sie jesce dupnóńć ze swojim (swojóm ?) starym ... niżby zdónżół jako zaprotystówać ...
Na drugi dziyń z rańca, kiej sie ino łocuciół, uklynknół kole swojigo prykola i ze srogóm jankornościóm napocznół rzykać:
– Pónbóczku, niy miarkuja, coch se forsztelowôł kiejech wczorej rzykôł do cia. Jak jô sie ale łochybiół zôwiszczónc mojij staryj, iże łóna moge być côłki dziyń dóma. Festelnie cie proszã, eźli mógbyś to wszyjsko jakosik łodmotlać i gynał prziwrócić tak, jak to bóło skorzij!
Pónbóczek we swojij niyskóńczónyj móndrości łodrzyknół:
– Mój synu! Widzã, iże czegosik sie naumiôłeś i festelnie na isto rôd bych ci to wszyjsko zwekslowôł nazôd, tak jak bóło przodzij, ale ... ale musisz terôzki jesce doczkać côłke dziewiyńć miesiyncy. Wczorej żeś zaciónżół, nagóniółeś chopie ... pozdrôwióm cie i winszuja ci zdrowiô!