To sie przitrefiyło we Poniszowicach (abo we Pławniowicach). Bez wiyś jechôł TIR nafolowany cielôkami. Szofer do łostatka niy merknół na tyj dródze stada gańsi, a skuli tego, iże niy kciôł dó nich wkarować, zrobiół nôgły skrynt i znôd sie we przikopie. Wszyjske próby wykludzyniô sie z tego rantu spółźli na niczym. Szczysnym cufalym, po kielanostuch minutkach, przejyżdżôł tam teryndy na paświsko po swoja kalymba znany we côłkij dziydzinie Ymil Keta. Bół ci to taki tameszny łochlapus, ftory niyzalyżnie łod tego wiela wysłepôł, zawdy poruszôł sie swojim „Komarym” ze lôt siedymdziesióntych. Niy inkaszij bóło i wtynczôs.
Ymil Keta po zahaltowaniu, podlôz chwiyjnym krokiym ku szoferokowi i gôdô:
– Panoczku! Łodpolisz pón na flaszecka machmolu, nôlywki, to cie zarôzki ze tyj przikopy wycióngna! Móm ze sia powrózek!
– Chopie! Spómogesz, to ci bali i na srogo flaszka richticznyj gorzôły dóm! ... Ale jak?
Ymil Keta zaknółtlowôł jedyn kóniec powrósła do przodnigo hôka TIR-a, a drugi do zica swojigo „Komara”.
– Wskakuj do szofyrki i ruszómy!
Sóm siednół na swojim zicu, postawiół szłapa na pyndali i napocznół łodpolać swojigo moplika.
Szoferôk uwidziôł ino przed sia kłymby côrnego dymu, ze ftorych blank ci sie stracióła postać Ymila Kety.
Po jakimsik łoka mrziku, dodôwajónc gazu, poczuł jednakowóż, iże jego autok polekuśku kulô sie do przodku. Jake bóło tyż ci jego zadziwiyni, kiej po pôruch minutkach stôł juzaś wszyjskimi śtyróma kołami na dródze, na asfaldzie.
– To jes kurwa chopie niymożebne! Kamraty we bazie nigdy w życiu mi niy uwiyrzóm jak jô jim to napoczna łozprawiać!
W tym mómyńcie podlazuje Ymil Keta szarłatny na pycholu jak tómata abo radiska i gôdô:
– Ździebko to zetwało! A to beztóż, iże mi niy nastykło miyszanki i musiôłech na łostaku pyndalami se pomôgać!
Taki polski baron Minhausen...
OdpowiedzUsuń