Usużnô dłóń ...

To bóło latoś bez zima. Kiołzdnółech sie stopieróńsko sam u mie na Krojcce i ze sakramynckim pierónowaniym wkarowôłech we chopa, łobleczónego we taki szykownisty pelcmantel, sztramski hut i ze brónotnóm aktyntaszóm w gracy.
– Wybôczóm mi Łóni .... ło sto pierónów! To ty Erich? Tela lôt ...
– A witej Ojgyn!
– Kajś ty sie sam straciół chopie, u mie na Pniokach? Łożyniółeś to sie yntlich? Dziecka jakiesik już môsz?
– Ja Ojgyn, łobabiółech sie ale ... dziecek za pieróna niy kca mieć!
– A po jakiymu Erich, czamu?
– Anó, pódź wlejzymy kajsik do szynku to ci powia.
Wlejźli my do moji zwykowyj kaczmy, Erich łobsztalowôł laga (a co, stôć go na to, dupny dyrechtor), zicli my kole hajcónga i napocznół łozprawiać.
– Wiysz moja starô poswała mie ci kesjik do zupermarkytu po sprawónki. Nakupiółech wszyjskigo jak przinôleżi i – jak ci to tam majóm we zwyku – nafolowali mi to do roztomajtych nylónbojtlów, ryklamówek, epów. Bóło jich do kupy siedym abo łoziym, po pôra kilo kóżdô. Coby je wszyjske wyjmnóńć ze auta, zebrać aktyntasza, coch jóm miôł we robocie, zawrzić auto i dokulać sie do dźwiyrzy mojij siyni, wykôzało sie wyzwaniym bezmała nad moje siyły. Alech sie dokwanckôł, stanółech przi dźwiyrzach i rzić kóminiôrzowô blachóm łobitô. Ani sióngnóńć do dómofónu, ani klucy ze kabzi wyjmnóńć ... mógbych ci sie wetnóńć, iżech wyglóndôł jak łostatni ciućmok i gramlała.
– Nó, chopie, i tak sie drugda moge przitrefić, iste coś sprawónki zrobiół.
– Aaa, dej pokój Ojgyn! Jakosik dźwignółech rynka, naszpanowôłech muskle ... sióngnółech zwónka. Sto pierónów pikulików ... żôdnego niy ma we chałpie.
Przekłôdôłech nece z rynki do rynki i przekroczółech chopie wszelijake barijyry bólu łobrzinanych palców. Gorónczkowo lewóm gracóm wycióngech kluce i napocznółech łotwiyrać dźwiyrze, kiejech poczuł, iżech niy jes sam sóm. Blank za plecami pôruch snopli z gracami w kabzach łod jakigosik czasu filowało na tyn mój „survival”, na ta moja szkoła przetwaniô.
Miôłech mazel, udało mi sie yntlich łozewrzić te dźwiyrze i balancjyrujónc – jednóm szłapóm szperowôłech dźwiyrze, coby sie niy zawrzili, a drugóm podpiyrôłech te epy – ze mokróm łod szwajsu fresóm ze gorónczkowóm uwijaczkóm przekłôdôłech tasie glajchujónc łobciónżyni. Nó, istny cyrkus!
Nó, i yntlich bółech fertig wlyjźć do siyni, chocia tak do łostatka niy bółech pewny eźli mi sie to udô bez uszczyrbku dlô sprawónków. Graców mojich blank jużech niy czuł. Kuknółech na tych łochyntoli.
– Możno wôs w czymsik spómóc, co gizdy? – wycedziółech nôjbarzij jadówicie jakech ino poradziół.
– Nó, toś sie móg napochać! – rzyknółech kamratowi.
– E tam, mie już bóło wszyjsko jedno. Ale na tych iptowatych fresach łodmalowało sie zestarani. Jakesik abfale pomyślónku zagóściyli we jejich palicach. Sztartli możno te ichnie szare kómórki. Fresulki sie świetlyli. I na łostatku jedyn śnich łobejzdrzôł sie bez ramiy i rzyknół:
– O kurde! Richtik panoczku ... tam jesce jedyn nasz kamrat lyjzie, i kiejbyście tak mógli deczko jesce potrzimać ....
Nó, ku..a mać! Jô takich gizdów niy kca mieć i tela!