Ministerskô graca ...

Deczko mi sie cknióło bez polityki, chocia niy tak do łostatka, bo przeca u nôs bez polityki, i bez tych (Pónbóczku łodpuść mi tyn grzych!) politykerów jak z cigowyj rzici rajzykofrów łobyjńść sie niy moge. A co jedyn, to móndrzyjszy, srogszy klugszajser, ftory sie na wszyjskim znô, mô recypta na wszyjske krizy we świycie jak choby ino tyn utrzidupski łobiuch cwilingrów ło kierym gôdajóm, ize mô ślypia choby zuzanki we szpricie ... mianowôł go niy byda, bo go igloka Szczygły wszyjske znôcie. I sam ci terôzki spómniôł mi sie jedyn fal, ftory sie przitrefiół jednymu istnymu jesce za staryj Polski.
We wagónie trzecij klasy sznelcuga ze Katowic do Warszawy jechało sie dwiuch modych panoczków. We ece kupyju zicnół sie juzaś jakisik zwiykowany chop, porzómnie łobleczóny, ze fresy widać, iże to jes nasz poćciwy Ślónzôk. Ze łozprôwki jakô sie napoczła pokôzało sie, co tyn jegómość, tyn nasz Ślónzôk jedzie do Warszawy na tref do ministra, skuli tego, iże mu ftosik sam u nôs, jakisik byamter zeza Brynicy, jakisik niywydarzóny szkrobok, cosik ci mu tam krziwdowôł i fest nawyrzóndzowôł.
Te dwa panoczki juzać, pewnikiym gorole, kierzi ci kcieli sie ze tego naszygo dupiatego ślimoka (ło ftorym sie gôdo, co to niyboscyk sztrucla po stojóncku srôł) ździebko pourzinać, zrobić kiepa i za balek wciś. Napoczli ci zagôdkowo cosik szeptłać, mamrać po cichuśku a ze tych jejich łozprowek wyglóndało, iże na isto dobrze wiedzóm ministra, bo sóm ci tam we tyj warszawskij ministeryji byamtami, kraglikorzami.
Tyn nasz dupiaty gryncbuła (tak sie jim wydôwało) zaciykawióny jejich łozprowkóm, eknół sie ku nim, pónknół sie blank kole nich i pytô sie jednygo śnich:
– Wyboczóm mi panoczku, cy łóni mógli by mi pedzieć, cym łoni to sóm u tego panoczka ministra?
– Jô? – rzyko jedyn miglanc – joch jes prawô rynka łod ministra ...
– Aha, miarkuja ... nó a wy panoczku? – pytô sie drugigo wigyjca.
– Ooo, joch to ci jes lewô graca łod ministra – łodpedziôł pytany.
– Tóż to tak ... ja, miarkuja, miarkuja – rzóndzi nasz poćciwina, ftory już sie kapnół, iże go te dwa miglance robióm za bozna i za balek cisnóm.
Pomedikowôł ździebko, pokiwôł palicóm i tak po jakisik kwilce pytô sie jich juzaś:
– Wyboczóm mi łóni łopowoga ale eźli moga wôs panoczkowie jesce ło cosik spytać?
– Ja, pytejcie – łodrzykli łobadwa wrółz.
– Anó, to rzyknóm mi łóni ... kieróm sie to tyż rynkóm nasz pón minister rzić łobciyrajóm?