Eźlich już zwiykowany...

Wiycie, tak jakosik łostatnie tydnie corôzki barzij mi sie zdô, iże sie starzeja i do łostatka grzibieja. Ja, ja na isto, pewnikiym jeżech już zwiykowany. Bo wiycie, móndroki gôdajóm, co u cowieka pokazowajóm sie trzi łoznaki starości, i trza na nie pierónym dôwać pozór. I jô ci je u sia merknół.
Nôjprzodzij to jes tak, iże wlazuja do srogij izby, stôwóm na jeji pojstrzodku i ze pôra minutek ślyncza, medikuja po coch ci tam wlôz?
Drugô dynga, to taki fal, iże wszyjske cajtóngi drukujóm ze corôzki myńszymi buchsztabami. Abo tyż cowiek do czytaniô musi mieć ci corôzki dugszo graca.
Trzeci fal, to uszy, to suchanie. Moja Elza cosik ci tam mróncy pod nosym a jô blank niy poradza usłyszeć, co tyż łóna łodymie kce. Ale tu już ci niy ma aże tak usmolónie, niy tak, jak potrza, bo amerikóńske dochtory poradzóm tak ludzióm narychtować dakle, robióm ci jim jakiesik „przeszczypy”, iże i blank stary chop (taki nikiej jô) wszyjsko już poradzi usłyszeć. Łozprawiôł mi kamrat taki fal, jak to dochtory narychtowali jednymu istnymu łoperacjô po ftoryj razinku wszyjsko już ci tyn istny gynał słyszôł. Prziszoł po jakisik trzech tydniach na kóntrola do tego dochtora. Tyn tak kuko, zaziyro na niygo, cosik ci mu tam szeptło po cichuśku ... chop ślyszy ...
– Nó – pado dochtór – miarkuja, co u wôs już wszyjsko do porzóndu ze tymi ucholami ...
– Ja, ja fajniście ci to terôzki jes, wszyjsko gynał, jak przinoleżi słysza. Móm uciechy ze dwa miechy ... werci sie żyć.
– Nó, tóż gryfnie – raduje sie dochtór. – Pewnikiym i familijô tyż jes rada, co mogecie wszyjsko, i wszyjskich słyszeć.
– Nó, tu jes deczko inakszij ...
– Po jakiymu, po jakiymu – pytô sie tyn dochtór.
– Anó, wiedzóm łóni, panie dochtorze, jô jesce mojim familijantóm nic niy pedziôł ło tym, iże słysza ... i do sto pierónów, jużech śtyry razy zmiyniôł moje porynczyństwi, mój testamynt.
Ale, to tyż jesce niy wszyjsko. Wiycie, jakosik tak cowiek na stare lata boczy roztomajte fresy, gymbulki jesce ze modych szkolnych lôt tela, co niy poradzi przipasować papli do miana. Dóm Wóm taki jedyn bajszpil ze łostatnigo tydnia. Znôłech ci kiejsik jedna gryfnistô frela, ftorô miała take ci dziwôczne miano ... niy byda tuplikowoł jake, bo móge sie i tak trefić, co jóm tyż znôcie. Bółech we zanatorijóm i poszołech ci tam do ichniego knapszaftu. A tam na dźwiyrzach napisane: profesor takô a takô, gynał jak ta moja znajómô frela ze podstawówki. Prziszło na mie dran, wlozech rajn a tam we biôłym dochtórskim fôrtuchu za szrajbtiszym siedzi myszato, starucno kobiyta, posmorszczanô jak rozinka, ze brylami na klupatym kicholu ... ale ... jô ci jóm aby znóm ... jak to, ta samô dziołcha, kierô mi sie tak podobała kiesjik ci tam we modych leciech.
– Wyboczóm mi paniczko ale cy łóni miyszkali możno we Chorzowie?
– Ja, miyszkałach.
– A cy łóni – wyboczóm mi ta łopowôga – deptali możno do tyj mojij „siedymnôstki” na Pniokach?
– Ja. A ło co sie rozłajzi? – pytô sie dochtórka.
– Matura we szejśćdziesióntym trzecim roku, ja?
– Ja, gynał ...
– To my do kupy tyrali do tyj samyj szuli ... jezderkusie, co za cufal ...
– Wyboczóm panoczku ale jô wôs blank niy bocza, niy pómna ... a czegoście tam we tyj szuli uczyli???