Trefiółech niydôwno jednego mojigo kamrata jesce ze Politechniki. Kielanôście lôt my sie nikaj niy spichli a i nasze drógi po tych sztudijach setnie ci sie we inkszych kiyrónkach rozyjńszli. Terôzki, kiejech ci go trefiół sam u mie na Pniokach, zdôł mi sie łón ale jakisik taki teskliwy i markotny. Skrziwiół ino gymba, zrobiół macha jak mie ujzdrzoł ...
– Pyrsk Erich! Co tam u cia? – uradowôłech sie festelnie ze naszygo trefu.
– Eeee tam, same turbacyje i zgłoby ślatujóm ci na mie.
– Niy gôdej! Widza przeca echt, co ci sie darzi choby ci skrzotek srôł ... sztramski ancug łod Giorgio Armaniego abo Karla Lagerfelda, biôłô hymda Brooksfield abo ino „Wólczanka”, binder „Willsoor”, szczewiki ... to cheba „Bata”, co już niy spómna ło buksioku ... Rolex to abo ... niy, to pewnikiym Philippe Patek ...
– Niy, to ino Jaques Lemans ... – łodpedziôł jankornie Erich.
– No, tóż niy miarkuja ...
– Urodziyło mi dziecko ... synecek ...
– Jezderkusie chopie! Tóż to kôżdy inkszy chop bółby rôd choby mu fto fliger fóndnół, miôłby mocka uciychy, iże mu sie na stare lata udało prasknóńć tora ... przeca to możno już łostatni szus ...
– Ja, inksze chopy mieliby możno i srogô uciycha ...
– Pierónie! Niy poradza zmiarkować, po jakiymu ty sie niy radujesz, skuli czego jeżeś taki markotny?
– Nó, bo wiysz Ojgyn ... jô jesce musza ło tym pedzieć mojij ... babie!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl