Zymbowô gyszichta ...

Jakech już sam spóminôł, móm pierónym rôd łajzić po lecy jakich kaczmach, szynkach, biyrsztubach, bo tam łodgrôwô sie, kulô sie richticzne życie, ze jego wszyjskimi móżebnymi cufalami. Tak tyż bóło i przi tym falu, ftory kca Wóm sam terôzki łopedzieć.
Tóż ja, spichnółech sie kiejsik na mojich Pniokach ze kamratym jesce ze mojij „siedymnôstki”. Spóminali my roztamajte nasze cufale a mie nôjbarzij łostała ze tego trefu we pamiyńci jego wicno gyszichta, ftorô mu sie przitrefiyła jakiesik dwadzieścia lôt tymu nazôd a kierô szła óngyfer tak:
Mielichmy ze mojóm roztomiyłóm babeczkóm wtynczôs procnô faza, znacy sie dopadło ci nôs jakiesi choróbsko i blank niy kciało popuścić – łozprawiôł mój kamrat Pyjter. – Jôch sie bali zrobiół dwa dni urlaubu ale moja babeczka sztyjc pyndalowała do roboty. We hoślach grô nóm choby we filharmóniji. Razinku tyż moja roztomiyło miała łodebrać drógóm ze roboty robota łod kamratki (ja, gynał ... drógóm ze roboty – robota). Ale, uzdołech, coby łóna ponynała se deczko dugszij, coby sie wygrzôła jak przinoleżi, tóżech ji prziłobiycôł, co sóm ta kamratcyno robota łodbiera. Ta robota – to znacy sie, bół jakisik „wycisk szczęki”, zymby, gybis (moja babeczka robi u zanarcta).
Wstôłech blank ło szaroku. Pojechôłech na ugodane miyjsce i wziónech łod kamratki pakslik. Wrôcóm do dóm zmarzniynty, przewióny do kna. SPAAAĆ!
Baba nynô. Wartko seblykech sie i fuknółech do prykola. Łóna na pół we śniku pytô sie mie:
– Zdónżóleś?
– Mmm?
– Eźliś zdónżół?
– Kaj? Moja ty roztomiyło ...
– Zdónżółeś łodebrać ta moja robota?
Nó, niy bółbych sobóm, kiejbych atmósfyry deczko niy podhajcowôł ...
– Nó, kurde mole ... Niyhersko wylazło ...
– Cooo?
– Nó, autobus sie deczko uwinół – przijechała za wczas ... Dolazuja do haltyszteli, widza tyn autobus jedzie ... pokroczołech gibcij, chybnółech ... Autobus sie zatrzimuje. Łóna, ta twoja kamratka, wychynóła z przôdnich dźwiyrzy ze nylónbojtlym. Jô już dolatuja i jak ci sie zniynôgła sóm sia bajnsztela podstawia ... jak niy wy...dola ... A tyn jeji nylónbojtel z nôgła z gracy jij wyleciôł, prasknół na sztreka, bojtel sie łozpuknół ... Te zymbiska łozsuli sie sztrece, kulajóm sie ... Jô leża, dźwiyrze autobusa sie zawiyrajóm, autobus łodjyżdżô ... Ludzie, ftore wysiedli śniego deptajóm po tych zymbiskach. Słysza: drzist, zgrzit, krrruch ... Sztrekuja sie, ale jes już za niyskoro. Jakisik pynzjónista ło kryce klynkô wele mie, łodciepuje ta kryka i wrzescy na côłki karpyntel wznoszónc rynce do niyba:
– Pónbóczku ty mój! Pónbóczku ty mój! To bół mój gybis! Mój nowy gybis!
--- iii ...
– Pyjterku!
– Nó, ćóż tam juzaś?
– Pyjterku!
– Eee tam?
– Nó, wiysz, ze tym pynzjónistóm toś już deczko przecióngnół!!!