Gryfnô, modô frela poszła ci kiejsik ze swojij wsi na tôrg do pobliskigo miasta po sprawónki. Przetrôwióła, spyndzióła jednakowóż wiyncyj czasu przi sztandach niźli zakłôdała i musiała wrôcać sie ło śćmiywku. Cufalym we tym samym czasie wrôzôł tóm samóm drógóm do wsi wyrośnióny, cichuśki karlus ze sómsiydnigo łobyjńściô. Idóm ci tak ,deptajóm do kupy bez dugszy czôs, i łorôz dziolcha napoczynô:
– Te, tak se medikuja, eźli słabô, lichô i niyporadnô, bezbrónnô dziołcha, takô jak jô, moge chałzować, eźli godzi sie jij wandrować po ciymku ze sztramskim, srogim chopym, takim jak ty.
Karlus łosrowô to, smoli to i nic jij niy łodrzykô. Idóm dalszij i za pôra minutek łóna juzaś napoczynô rzóńdzić:
– Wiysz, jes mi stopieróńsko hrozucznie, gróźnie tak deptać sam ze cia we tych ciymnóściach. Jesce by ci możno cosik przilazło do filipa, cosik byś se ubzdôł...
– Suchej ino – rzykô karlus – wrôcóm ze targu, we jednyj gracy niesa kokota i łopata, we drugij dziyrża kibel i sznóra, na kieryj wleka ciga. Jak miôłbych ci cosik zrobić na łostuda?
Dziołcha po dugszym szpekulowaniu łodrzykô:
– Wiysz, prziszło mi tak na pomyślónek, wlazło mi do łeba, iże kiejbyś tak ta hercówa wbiół do ziymi, prziknółtlowôłbyś dó nij ta twoja ciga, a tego kokota deknół kiblym, to ci dziepiyro bółabych we... łopresyji!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl