Rółzczasu jedna blóndina zatrzasła dźwiyrze łod swojigo autoka, ale łostawióła driny klucyki dó niygo we cindszlosie, we stacyjce. Na côłke szczyńści łostawióła letko uwrzite łokno. Poszła tóż tyż na nôjblyższyjszô tanksztela, poprosióła przedowacza ło dugi drócik, ftorym kciała spróbować wyjmnóńć klucyki ze autoka.
Po jakimsik łoka mrziku na ta tansztela wparzół jedyn istny, a śmiôł ci sie do łozpuku. Tyn przedowacz pytô sie tego chopa ze czego łón tyż tak sie chichrô, co go tak festelnie łozbawióło.
Tyn istny napocznół łozprawiać, jak ci tyż to ta blóndina próbuje tym drótym wyjmnóńć te klucyki ze autoka. Tyn przedowacz ale niy uwidziôł w tym nic szpasownego. Rzyknół, iże to bardzo dobry knif, i iże piyrszy rółz we życiu trefiół na takô sposobnô i inteligyntnô blóndina.
Na to tyn drugi łodpedziôł:
– Ja, dobry knif, móndry, tela, co we autoku siedzi drugô blóndina i wrzescy do tyj piyrszyj:
– Ździebko we lewo, deczko we prawo...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl