Kyjgelbana....

Wilijô. Wczas ło rozwidnioku. Baba budzi swojigo chopa Jorga ło siódmyj.
– Jorg! Jorg! Do sto pierónów jô niy móm masła. Słyszysz?
– Nó, i co jô ci na to móm pedzieć?
– Łoblykej sie i gzuj wartko do sklepu!
– Ale, jô przecamć blank niy miarkuja kaj we sklepie jes te diosecke masło – szpekuluje Jorg.
– Wlejziesz rajn, naprociw kasy sóm kilszranki. We piyrszym jes mlyko, we drugim masło. Deptej Jorg!
Jorg wstôł, łoblyk sie, poszôł do sklepu. Przelôz wele kasów, podlôz ku kilszrankowi, wyjmnół masło i poszôł zapłacić. A na tyj kasie robióła stopieróńsko gryfnô dziołcha. Jorg ździebko śnióm połozprawiôł, poszpasowôł i łorôz ta szykownistô frela forszlagowała mu, coby poszli dó nij do chałpy. Poszli, deczko tam Jorg śnióm we prykolu powyrôbiôł. Po takim libeźnim, hućliwym popołedniu Jorg sie łobudziół, gawcy na weker a sam ci już pizło łoziym na łodwieczerz. Wyfuknół z tego prykola i gôdô do tyj fajnistyj dziołchy:
– Môsz ty możno mółka?
– Anó, móm...
– To wartko przismyc mi jóm sam i posuj mi łónóm moje rynce.
Ta dziołcha zadziwióno przismycyła ta mółka, posuła grace Jorgowi, niyskorzij Jorg wypolół łod tyj dziołchy ze chałpy i w te piynty pogzuł do chałpy. Dźwiyrze łotwiyrô mu jejigo babeczka...
– Jorg! Kajś ty giździe bół, familijô sie sjechała, wećkalichmy wieczerzô bez masła... Kajś ty, do sto pierónów bół?
– Wiysz, moja ty roztomiyło, winiyn żech ci jes wyłożyni. Anó, poszôłech do sklepu, ze kilszranku wyjmnółech te diosecke masło i poszołech za nie zabulić. We tyj kasie bóła tako ci zajebistô kasijyrka, iże mie sztopło. Ździebkoch śnióm połozprawiôł, poszpasowôł, łona mie napytała do sia do dóm. Tam u nij deczko my sie pogziyli, podubczyli. Łobudziółech sie i jak nôjgibcij przikarycółech sie do dóm.
Jorgowô baba wysuchała wszyjskigo ze rułóm i festelnie niyciyrpliwo, mory ci jóm stopieróńske bieróm rzóńdzi:
– Pokôż swoje grace!
Jorg pokôzôł swoji rynce, na co jejigo babeczka ze złóścióm:
– Pierdolisz Jorg! Ty mi sam niy fandzolół... juzaś bółeś we kyjgelbanie, grôłeś we kyjgle!