Jô już kiejsik łozprawiôł taki jedyn fal ło chopie, ftory przeżół, chocia wszyjsko skazowało na to, iże już na zicher umrził. Terôzki móm inkszô gyszichta, kierô mi sie przitrefiyła łóńskigo roka na podzim.
Spichli my sie ze jednym mojim kamratym Ernstym, ftory miôł pierónym rôd gorzôłecka (i piwo tyż) a poradziół przi tymu gryfnie łozprawiać, gôwyńdzić i wiyszać nudle na daklach suchôczóm. Jak to jô móm we zwyku, kiej miarkuja, iże juzaś cosik interesantnego usłysza, łobsztalowôłech laga we mojim szynku na Grunwaldzkij i tyn mój kamrat, podwiyl jesce szynkiyrz niy postawiół na szynkwasie łobsztalowanych nôpitków, napocznół:
– Wiysz Ojgyn, nasz kamrat Hanys łod Majzlinyj niy żyje!
– A dej pokój Ernst! Juzaś sie cia gupoty trzimióm... przecamć niydownôch go widziôł samtukej na sztrece.
Niy, niy mógeś go widzieć, bo już bydzie trzi tydnie jak niy żyje...
– Dobra! Tóż co mu sie stanóło?
– Wiysz, przejyżdżôł ci Hanys cestóm wele mojij chałpy, niy przibrymzowôł na winklu i rypnół, dupnół stopieróńsko we mur. Jejigo autokym ino fochnóło, praskło, Hanys wyleciôł bez sziberdach, wywinół dwa zalta, dwie yntki w lufcie, strzaskôł szyba we łoknie i wleciôł do mojigo szlafcimra na piyrszym sztoku...
– Ło sto pierónów, na isto łokropicznô śmiyrć – pedziôłech na to, i szluknyli my po jednym.
– Ale, kaj tam Ojgyn! – cióngnół dalszij Ernst. – Łón sie niy zatrzas! Łón ino wylandowôł we mojim szlafcimrze i leżôł tak zakwawióny we łostrzaskanym śkle, we tych szplitrach. Wtynczôs przifilowôł mój srogi, starucny, zabytkowy szrank, kiery stôł we izbie. Sióngnół na wiyrch, chyciół sie za niygo i próbowôł sie sztreknóńć. Nó, i môsz! Twardy, masiwny, stary szrank łobalół sie na niygo i przigniót go do dylinów!
– Ło sto pierónów! Bestyjsko padnół...
– Ale, kajtyż tam! Utrzimôł sie przi życiu. Jakimsik cudym wydostôł sie spode szranku i przipołznół ku gylyndrowi. Próbowôł sie na tym gylyndrze deczko podcióngnóńć, ale pod jego wôgóm (a miarkujesz, co łón bół kyns chopa) tyn gylynder sie złómôł a łón śleciôł ci ze tego piyrszego sztoka na nasz ci śklanny śtyrykańciaty tisz.
– Łożysz, niymożebne! To na isto richtik łoszkliwy szimel ślazowania ze tego świata...
– Ółber, jesce jedna laga sztaluja! – pedziôł Ernst i rzóńdziół dalszij. – Niy, niy Ojgyn, to ci go niy zatrzasło, niy zabióło. Łón śleciôł blank wele kuchyni. Wgracôł sie rajn, próbowôł sie podcióngnóńć na waszkuchni, ale zahôczół ło teli srogi kastrol ze wrzawóm wodóm, i chlust! Cowieku! Côłki wor ze tego kastrola wylandowôł na niym i poparzół mu chnet côłkô skóra.
– Nó, Ernst! Niy kciôłbych tak umrzić!
– Niy, niy Ojgyn! Terôzki tyż to jesce przeżół! Leżôł tak na dylinach, łoparzóny worym, kiej przifilowôł mój telefółn. Próbowôł sióngnóńć po suchôwka, coby wezwać hilfa, ale miasto tego, wytargôł sztekdółza ze ściany. Ta sztekdółza skuplowanô ze tóm łozlónóm wodóm, to dało pieróński miszóng. Srogachnô dôwka woltów praskła bez niygo i Hanys padnół porażóny sztrómym...
– Niy, do sto pierónów! Tóż to na isto niy do wystawiyniô śmiyrć...
– He, he... niy Ojgyn, niy! Łón blank niy wtynczôs zginół – lachnół sie Ernst, szluknół, łobsztalowôł jesce jedna laga...
– Nó, tóż gôdej, jak Hanys tak na isto ślôz ze tego świata?
– Jôch go zapukôł, jôch go ci zastrzelół?
– Zapukołeś go ze gywery?
– Cowieku! Ojgyn! Miarkuj, przecamć łón by ci mi łozwalół, łozpieprzół do imyntu côłkô chałupa!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl