Rżna...

Rółzczasu szôł sie mody synecek, Hanysek drógóm i utargôł ci mu sie hynkel łod epy. Wysuło ci sie śnij na isto mocka pijyndzy. Uwidziôł to jedyn wrazicki chop, piechciôrz.
– Te! Synek, a skany ty môsz tela pijyndy? – spytôł sie tyn istny Hanyska.
– Anó, panoczku, to bóło tak. Poruch dochtorów, wywołanych chirurgów trefiyli sie na cigaretpauzie i łozprawiali sie tak, kogo nôjbarzij majóm rade łoperówać. Jedyn miôł rôd łoperówać buchalterów, bo u nich wszyjsko jes ci do porzóndku poukłôdane, łobrychtowane. Drugi juzaś miyniół, iże mô fest rôd łoperówać biblijotykôrzy; łóni wszyjsko majóm poskłôdane podug alfabetu. Trzeci juzaś mô rôd tych modernych terôzki „informatikerów”, kierzi wszyjske narzóndy mają nacychowane roztomajtymi farbami. Łostatni juzaś rzóńdziół, iże nojlekciyjsze do łoperowaniô sóm juristy, prawniki. Niy majóm blank syrca, niy majóm krziżów, niy majóm jajec, a gowa i dupa idzie bez problymów zwekslować placami.
– Nó, dobra synek, ale co to mô ze sia spólnygo ze tymi pijóndzóma? – pytô sie tyn istny.
– Anó, usłyszôłech, iże wybiyrajóm sie na fusbalowy szpil...
– Nó, i ?
– Poszôłech za niymi, a kiej stanyli przi pocie, przi dróciannym łogrodzyniu, coby sie łodlôć, toch jô, na drugij zajcie pota, łapnół za pitwok i wrzesknółech:
– Abo ciepiecie po dziesiyńć złotych, abo rżna wasze ciuliki!
– Nó, dobra... a co môsz we tyj drugij epie?
– Anó, panoczku, niy wszyjske kcieli płacić...