Łozprawianie wicōw, to jes kōmszt, ftory niy kŏzdy poradzi spokopić. A jŏ już łod pierōnym starego piyrwyj miarkuja, iże wic musi być krōtki, wartko łopedziany i musi mieć niyspodziōnŏ glajcha, niynazadni rikszlus. Tak jak te:
Dŏwno tymu nazŏd karlus, fyrniok spytŏł swoja libsta:
– Wydŏsz sie za mie?
Łōna wartko i kurc ōnd bindich łodrzykła:
– Niy!
I chop żyje ci terŏzki dugo i szczyśnie, łajzi ze kamratami na ryby i na gōny, gro fusbal i szkaci, słepie piwo i gorzŏła, robi co ino kce i kej ino na to wszyjsko mŏ szkrabka i lust...
Abo inakszij:
– Lojzik, a przajesz ty mi chocia deczko, łożynisz sie symnōm – pytŏ sie frela jeji karlusa, i gawcy sie miyłośnie na wiyrch, na jejigo gymba?
– A toć, iże ci przaja, nale ... coby sie zarŏzki żynić?
– Nō, tōż ślazuj symie, ty giździe diosecki!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl