Rōłzczasu we lesie Hazok wystawiōł swōj włōśny sklep. Prziszŏł ku niymu ber, kery festelnie bŏł sie kōnkuryncyji, tōż tyż prōbowŏł tego hazoka zastrŏszyć.
– Te! Hazok! Jŏ tu przijńda ze trzi razy, a kej kejsik niy bydzie tego, co jŏ bych kciŏl, to ci zarŏzki tyj twōj sklpe podpŏla!
Ber przilazuje na drugi dziyń i rzōńdzi:
– Dŏwej mi sam zarŏzki dwadzieścia kilo labyndzigo piyrzŏ!
Na to hazok gzuje do pynwicy i smycy te dwadzieścia kilo piyrzŏ. Wkurwiōny ber biere towŏr i wylazuje ze złōściōm.
Na nastympny dziyń wrŏcŏ i juzaś rzōńdzi:
– Dŏwej mi sam zarŏzki kilo milchpulwru, mlyka we pulwrze!
Hazok spodle pudla, spodle lady wyciōngŏ te mlyko i dowo berowi.
Na trzeci dziyń wlazuje do składu uradowany ber i wrzescy:
– A dej mi sam zarŏzki dwa kilo... chuja...
Zadziwany hazok medikuje bez kwilka a zatym gŏdŏ:
– Ber! A pōdź ty za mnōm!
Wlejźli wrōłz do lyjamtu, na zaplycze, hazok wyszaltrowŏł światło i pytŏ sie opaternie bera:
– Teee! Ber... widzisz cosik?
– Ni chuja!
– Nō, tōż bier te swoji dwa kilo i... spierdalaj!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl