Kapelŏnek...

Rōłzczasu jedyn kapelōnek łostŏł stŏć na noc we hotylu. W pojstrzodku nocy glingnōł po baba ze recepcyji, a kej sie już prziklechtała, napocznōł sie ku nij przistŏwiać.
– Ależ, prasza ksiyndza, tak przeca niy lza, niy gōdzi sie! – bańtuje sie, protestjyruje ta baba.
– A gōdzi sie, gōdzi! – łodrzykŏ tyn kapelōnek. – Tak przecamć jes naisane we biblijce.
Nō, i stało sie.... baba ulygła.
Ale zarŏzki ło szaroku baba pytŏ:
– A pokŏżōm mi łōni ksiynżoszku kaj to bōło napisane?
Na to tyn kapelōnek biere biblijka, ftorŏ bōła we tyj izbie hotylowyj i pokazuje piyrszŏ zajta, piyrszŏ strōna na keryj ftosik napisŏł blajsztiftym: „Ta dupa ze recepcyji dowo... kŏżdymu!”