Rōłzczasu trefiyli sie hazok ze berym. Nō, i napoczynŏ sie zwykowŏ godka:
– Teee, hazok, a kcesz łobejzdrzić helikopter?
– A toć, iże kca!
– Nō, tōż zawrzij ślypia.
Hazok zawar ślypia, ber nakryńciōł mu jejigo dakle, zatym puściōł je a hazok frrrrrrrrrr – polecioooł i na łostatku gruchnōł we krzŏki. Tyn ber ino zarzegotŏł ze śmiychu festelnie głōśno i poszŏł se dalszij.
Pŏra dni niyskorzij trefiajōm sie łoba juzaś i wteda hazok gŏdŏ:
– Teee, ber, a kcesz tyż uwidzieć helikopter?
Na co ber, pomacŏł swoje maluśke dakle, i rzykŏ:
–A toć, iż kca!
– Tōż zawrzij ślypia!
Bez zawar łoczy, a hazok jak ci go niy prasknie srogōm lachytōm bez łeb. Ber pŏd, a tyn hazok napocznōł pitać i ku tymu wrzescy:
– Nō, i po jakigo chuja stŏwŏsz tak poblisku łopatōw helikoptera?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl