Idzie hazok bez las i wrzescy:
– A jŏch przedupczōł lyjwica, Przedupczōłech lyjwica!
Hazok trefiŏ wilka.
– Te! Hazok, zawrzij pychol! Kcesz, coby to lyjw usłyszŏł?
Krōm tego tak by tak żŏdyn ci niy uwiyrzi.
Hazok tak ino zrōszōł ramiami i drzi sie dalszij:
– Przedupczōłech lyjwica! Przedupczōłech yjlwica!
Łorŏz trefiŏ srogigo bera.
– Te, hazok! Zawrzij sie, bo lyjw usłyszy i wszyjske bydymy mieli przedrzistane kej łōn sie wkurwi! A zōłwizōł żŏdyn ci niy uwiyrzi!
Hazok pyndaluje dalszij i fōrt sie drzi:
– Przedupczōłech lyjwica! Przedupczōłech lyjwica! Przedupczōłech... lyjwi...
Łorŏz uwidziŏł srogachnego lyjwa. Tyn wkurwiōny sztartnōł za tym hazokym... gōni go, gōni... Hazok wskoknōł rajn do starego wydubanego pniŏka. Lyjw fuknōł za niym ale uwiōnzgnōł. Uwiōnzgnōł tak, iże mu ino rzić wystŏwała – łeb mŏ driny. Hazok sztopnōł, podlŏz ku niymu ze zadku, badnōł tak naobko, łozepinŏ prziporek i rzōńdzi:
– Nō, w to, to mi już kurwa richtik żŏdyn niy uwiyrzi!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl