Rōłzczasu siedzi se ze rułōm jedyn istny na rybach i gawcy sie na szpōnd, na spławik. Łorŏz po tym jejigo szpōndzie przepływŏ motorōwka ze takim modernym terŏzki narciarzym wodnym... I tak możno ze trzi razy. Tyn istny tego niy szczimŏł, wziōn berga, zagiyrzōł sie, ze ausszwōngym ciepnōł ta berga i trefiōł tego narciŏrza. Narciŏrz poszŏł na dno. Rybkorz pomedikowŏł deczko i niy poradzi sie doczkać aże tyn narciŏrz wypłynie. Po pŏruch minutkach niy szczimŏł, ciepnōł wszyjsko i prōbowŏł wyłowić tego trefiōnego bez sia „szportowca”.
Wyciōng ciało na brzyg i na doczkaniu robi mu: usta-uasta. Ku niymu podpływŏ zastaranŏ tym wszyjskim kolōna motorōwki i ze srogim zaciykawiyniym pytajōm rybkorza, cōż tyż łōn takigo robi.
– Nō, jak to co? Ryanimuja go... coś niy tak, cosik niy do porzōndku?
Na to te chopy ze tyj motorōwki:
– Panoczku! Nŏ, niby wszyjsko jes OK, ale nasz narciŏrz miŏł narty a tyn... mŏ szlyndzuchy!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl