Rōłzczasu jedyn istny festelnie ściepowŏł ze basiska; kciŏł ściynknōńć. Zatym przilazuje do dochtora i gŏdŏ, co jak chudnie, to mu jejigo skōra wisi jak kilo kitu na zicherce.
Na to tyn dochtōr:
– Panoczku, weznōm łōni i naciōngajōm łōni ta skōra na szpicy gowy, zatym zwiōnzej pōn to wszyjsko czŏrnōm sznōrkōm. Na łostatku ta skōra uschnie i łodleci łod reszty.
Nō, i tyn istny tak razinku zrobiōł. Po jakimsik tydniu prziszŏł nazŏd do dochtora i rzōńdzi:
– Pōnie dochtorze! Jes gryfnie, jes szykownie, skōra mōm głŏdko, ale wiysz pōn... mōm mōj nabel, mōj pympek na czole, co mi ździebko zawŏdzŏ... Nŏ i kuknij pōn... ze czego jŏ mōm terŏzki... binder!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl