Rōłzczasu przilazuje jedyn istny do dochtora i prosi ło zaryjestrōwasi. Szwestera we recepcyji gośno pytŏ:
– A cōż to tyż mōwm dolygŏ?
Tyn istny sie festelnie snerwowŏł, iże przi ludziach ze raji musi wrazidlatyj szwesterzre tuplikować, co mu je, tōż tyż grōmkim głōsym łodpedziŏł:
– Mōm stopierōńsko utropa ze dupōm!
– Ależ, prosza wŏs panoczku, tukej sōm ludzie porzōmne, tōż jak wy sie wyrażŏcie... Niy bōłoby lepszij, coby pedzieć, iże majōm łōni problym ze czymsik blank inkszym, na tyn przikłŏd ze daklym, a zatym we kabinycie dochtora wyeklerować wszyjsko jak przinŏleżi? Niy zmuszŏłby pōn inkszych ludzi do suchaniŏ takich impertinyncjōw...
Chop moryśny wylazuje za dźwiyrze i po łoka mrziku wrŏcŏ.
– Dziyń dobry.
– Dziyń dobry. Co wōm panoczku dolygo?
– Mōm, wiedzōm łōni, problymy ze... daklym.
– Ja? – kiwła gowōm szwestera, rada, co pacijynt posuchŏl jeji dorady. – A co takigo richtik dziyje sie ze waszym daklym?
– Jak jŏ bez tyn dakel srōm, to mie stopierōńsko boli!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl