Rōłzczasu na gōścinie, ta takim srogim przijyńciu spichli sie dochtōr i anwalter, jurista. Tyn dochtōr moc usiotany, zmŏchany zadŏwanymi fōrt pytaniōma ło roztmomajte zdrōwotne zachy, podlazuje ku anwalterowi, kery balandruje we nŏjlepszyjsze bez namōlnych, upiyrdliwych byzuchantōw.
– Suchej ino chopie. Jak ty to robisz, iże żŏdyn niy kce wykorzystać sytuacyji i dostać łod cia darmōwyj dorady?
– A, wiysz, wszyjske ustali mie nagabować, kej po takich łozprŏwkach na impryzie napocznōłech łōnym posywać rechnōngi za dorady prawne. Ty tyż tak łod dzisiŏj sprōbuj.
Na drugi dziyń tyn dochtōr tōmpie na poczta, coby richik poswać rechnōngi byzuchantōm, ze ftorymi wczorej łozprawiŏł.
– Yntlich ustanōm mie mynczyć! – raduje sie tyn istny.
Skorzij jednakowōż kuknōł do swojij brifkastli, a tam... rechnōng łod tego wczorejszego juristy, anwaltera!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl