Wrŏcŏ jedyn istny do dōm i mijŏ baba, ftorŏ aże pokłŏdŏ sie ze ślimtaniŏ i bez płaczki powtŏrzŏ ino:
– To łokropiczne,, Hanys niy żyje!
Idzie tyn istny dalszij i juzaś łomijŏ baba, kerŏ gynał tak samŏ jak ta piyrszŏ ślimtŏ i jamruje:
– To niymożebne, Hanys niy żyje!
Przeszŏł jeszcze kōnszczek drōgi a sam naposprzyk hulicy styrcy lastauto, a pod kołami leży wyrośniōny chop. Wele niygo pŏłno jamrujōncych babōw. Siyła pizniyńciŏ bōła tak logrōmnucznŏ, iże ze tego chopa serwało ci cŏłke prziłodziynie i widać bōło jejigo niymożebnie srogi ciulik. Kej tyn istny wrōciōł yntlich do dōm łozprawiŏ swojij babie:
– Wiysz, moja ty roztomiyłŏ, niy uwiyrzisz coch razinku na drōdze widziŏł. Jakesik sto myjtrōw łod naszyj chałpy laustauto tyrpło ci rōsłygo chopa. Gŏdōm ci, jescech nigdy we życiu niy widziŏł, coby ftosik miŏł takigo srogigo ciulika!
– Niymożebne, niymożebne! Hanys niy żyje?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl