Po cŏłkim tydniu roboty usiotany Pōnbōczek siednōł se na swojim stolcu i schrōniōł zmochanŏ fresa we gorściach. We tym łoka mrziku jakisik janiołecek prziszŏł ku niymu i pytŏ sie starego Pōnbōczka:
– Mōj ty Bożycku, czamu ty sie niy łoddychniesz? Powiniyneś wykludzić sie kajsik na jakisik dugszy urlałb. Na tyn przikłŏd po jakiymu Pōnbōczku niy pojedziesz fōrt, choby i na Ziymiŏ?... Tam ci je tak gryfnie, tak szykownie...
– Gŏdŏsz na ziym ?– rzyknōł Pōnbōczek. – Na Ziymia to jŏ ani za boga już nigdy niy pojada!
– Jezderkusie! A czamu Pōnbōczku niy? – pytŏ sie tyn janiołecek.
– Bo na Ziymi sōm same paploki i klapidziury! Rōłzczasu, pierōnym dŏwno tymu nazŏd rōłz żech sie tam pokludziōł i... do dzisiŏj ło tym ludzie mocka łozprawiajōm...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl