Starymu Hanysowi pizło już 95 lŏt i miyszkŏł we altyshajmie. Kŏżdydziyń na łodwieczerz, po wieczerzy Hanys wylazowŏł do łogrodu, siadŏł se na swojim umiyłowanym fatersztulu i spōminŏł ze łozrzywniyniym swoji życie. Rōłzczasu we tym łogrodzie trefiyła go starŏ Gryjta, ftoryj już pizło 85 lŏt, przisiadła sie ku niymu i napoczli łozprawiać. Po krōtkij łozprowce Hanys zwrŏcŏ sie ku Gryjcie ze pytaniym:
– A wiysz, ło czym jŏ ci blank zapōmniŏł?
– Anō, ło czym Hanysku? – pytŏ sie ta Gryjta.
– Anō, blankech przepōmniŏł ło... zeksie!
– Ty stary pierdoło, ty łoszkliwy stary knakrze! Tobie by niy stanōł bali kejbyś miŏł przistawiōny rebulik do gowy!
– Wiym, miarkuja, ale bōłoby to na isto fajniście kejby mi tyn mōj ciulik ftosik potrzimŏł we gorzci. Nō, i ta Gryjta zgodziōła sie. Rozepła Hanysowi prziporek i wziyna tego jejigo posmŏrszczanego ciulika do rynki.
Łod tego czasu kŏżdy wieczōr trefiali sie łōne we tym łogrodzie. Jednakowōż jednego dnioszka Gryjta niy zastała Hanysa na umōwiōnym placu. Festelnie zaniypokojōnŏ, nerwyjs (przecamć we tym wiyku letko ło jakisik niyszczysny cufal) napoczła go szukać. Znŏdła go we nŏjdalszyjszyj ece łogrodu i uwidziała, co jego ciulik dziyrżi 90-ciolytniŏ Zofija. Tak ci jōm to rōmbło, iże blank ci niy szczimała i ze płaczkami we łoczach wrzeskła:
– Ty gamracie łoszkliwy, ty żadniku! A cōż tyż ci to mŏ takigo ta dioseckŏ krapyka, lŏtawica i szlōndra, czego jŏ niy mōm?
– Parkinsōna.... parkinsōna...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl