Richatowi sie zemrziło i tōć żysz trefiōł do piykła. Tam prziwitŏł go Lucyper i łoznōjmiōł, co piykło je terŏzki takim placym barzij miyłym i gōścinnym, i iże moge sie łobrać jedna ze trzech zortōw torturōw. Richat poszŏł ze dziobłym do raumu kaj pokutnik powiyszōny za racie bōł biczōwany zielaznymi ketami.
Richat kŏzŏł tymu dziobłowi łōminōńć tyn plac.
Dalszij dokulwitali sie do zolu kaj hangniynty za ramia fric biczōwany bōł korbaczym upleciōnym ze kocich łogōnōw.
Richat juzaś pokryńciōł gowōm, iże mu sie to niy zdŏ.
Na łostatku doszli do izby we ftoryj uwidzieli sagigo chopa prziknōłtlowanego dośsciany. Gryfnŏ babeczka klynczała przed niym i cyckała jejigo ciulik.
Na to Richat pedziŏł:
– To je na isto plac kaj kciŏłbych łodbywać moja sztrofa.
Dzioboł na to łodrzyknōł:
– Jeżeś chopie tego pewny? To zetwŏ i bez 1000 lŏt. Zdowŏsz sie ze tego sprawa?
– Ja, jeżech isty, to je tyn plac!
– Nō, tōż gryfnie! – pedziŏł Lucyper.
Podlŏz do tyj gryfnyj babeczki, blōndiny, sztuchnōł jōm we ramia i pedziŏł:
– Nō, mŏsz już fajrant. Prziszŏł yntlich twōj zmiynnik!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl