Po coś ty mie...

Festelnie zwiykowanŏ baba fangła, złowiōła goldowŏ fisza, i jak to te fisze majōm we zwyku, mōgła sie ta baba łobrać trzi winsze.
– Mōj piyrszy winsz – rzykŏ baba – to sprŏw mi rybecko, cobych bōła takŏ modōm i gryfnōm krōlywnōm.
Ta fisza szkyrtła slotōma, pletwōma i starŏ baba zwekslowała sie we gryfnistŏ krōlywna.
– Mōj drugi winsz – gŏdŏ już krōlywna. – Sprŏw, coby ta moja starŏ chałpa, kerŏ sie już buli ze starōścia we ftoryj jŏ miyszkōm zwekslowała sie we srogi, paradny zōmek.
Ta goldowŏ fisza szkyrtła juzaś slotōma, płetwōma ta starucnŏ chałpa przemiyniōła sie we gryfnisty zōmek.
– Mōj trzeci winsz – rzōńdzi dalszij ta starucnŏ baba. – Kciałabych, coby tyn mōj stary, zabłechowany kot stŏł ci sie zeksōwnym ksiōnżōm ze bŏjki.
Rybka trzeci rōłz szkyrtła płetwōma i tyn stary kocur zwekslowŏł sie we sztramskigo ksiōnża.
Goldowŏ fisza fukła do wody a wkurwiōny ksiōnża wrzescy na ta krōlewnŏ:
– Nō i co, starŏ krapyko? Na jakigo pierōnaś, kurwa, mie... wykastrowała.