Blóndina....

Jedna blóndina, i jedna czôrnô łoglóndajóm do kupy wiadómości. Łorôz ta blóndina gôdô do tyj czôrnyj:
– Suchej ino! Wetna sie ło sto złocioków, iże tyn fric niy skoczy, niy fuknie ze dachu tego budónku.
Ta czôrnô rada sie wetła, tyn istny fuknół ze tego dachu, i na łostatku ta czôrnô rzóńdzi ze rułóm:
– Wiysz, jô niy moga wzióńć tych pijyndzy, jô już te wiadómości widziałach i gynał wiedziałach, iże tyn istny niy skoknie ze tego dachu.
Na to ta blóndina:
– Jô tyż te wiadómości dzisiôj widziałach alech myślała, iże tyn fric niy bydzie taki gupi i drugi rółz... niy fuknie na dół!