Nôjlepszyjszy przôciel chopa...

Bóła côrnô noc. Razinku pizło mi szejśćdziesiónt... i pôra jesce lôt, zicnółech sie we kuchyni, pomaluśku szlukôłech se łónaki biyr i łozprawiôłech tymu mojimu kilkszrankowi, kiery sie „Минск-10” mianuje ( a możno to i „Bosch” już bół?) – mojimu starymu, dziwucnymu przocielowi, przocielowi tak łod serca – iżech kajsik przeczytôł, iże kôżdy richticzny chop – kajsik kole 50-60 lôt stary – mô rółzczasu sroge stropiyni. Tela, co ino żôdyn śnich niy kce do tego sie uznać.
– A jô ja, jô sie prziznowóm – gôdóm do tego „Boscha”, abo fto go tam wiy? – Móm krizis. I to jesce ci jaki srogi!
– Ty môsz zawdy, łod kedyż cie ino znóm – łodpedziôł mi łoszkliwie tyn mój kilszrank, tyn côłki Bosch.
– To jużcić nic takigo łosobliwygo. Leckandy bółoby, kiejbyś razinku niy miôł żôdnyj mankuliji, żôdnygo stropiyniô ze sia, ze tym chopym, kiery przicupnół sie do cia.
– Gynał po jednych pijóndzach, mógła by mi to rzyknóńć moja babeczka Elza – pedziołech miersko a miarkowołech sam ło mojij babie.
– Jedzine, co sie rozeznowo, to jes to, iże ciebie to znóm mocka dugszij niźli ta twoja starô – łodgôdnół mój kilszrank, mój Bosch.
I wiycie, blank niy dôwôłech po sia poznać, iże miarkuja jejigo markiyrowanie bóńdźwóli. Wisiało mi to jak kilo kitu na zicherce i rzóndziółech dalij. Gôdôłech mu jesce, coch przeczytôł, iże żadne jes dlô kna, dlô wszyjskich mamulków take dojôdanie jôdła, podnostków po dzieckach.
– A jô przecamć gynał te same robia – wykłôdôłech to tymu mojimu Boschowi – ćkóm wszyjsko, co inksze łostawiyli, cego dziecka niy smógli. Kiej dziołcha łostawi na talyrzu z rańca kónsek klapsznity – ćkóm jô. Kiej synek niy poradzi już wećkać swojigo kotleta – jô piera we sia. A jô przeca nie ma żôdnô ci tam mamulka, cobych to dziôłôł, prôwda? A to, iże miarkuja, co jes symnóm corôzki gorszij, to mie jesce barzij we ta mankulijô pyrto.
– Eźli ty dojôdôsz po dzieckach, bo môsz ta kriza, abo możno môsz stropiynie, bo po dzieckach i staryj dojôdôsz? – niy dôł pokój tyn Bosch abo inkszy Минск.
– Możno to i te druge – łodpedziołech po kwilce szpekulowaniô. – Nó, jô przeca poradza sie do tego gośno uznać, poradza dać prawie.
A łostatnio przeczytôłech jesce, co ludzie na staróść, take stare pryki choby jô, prawucko mynij jedzóm. I niy jes to skrymplowane z takim wicym, kiery kajsik niyftore łochyntole we internecu łozprawiajóm:
Fyrniok przilazuje do swojij chałpy niyskoro na łodwieczerz, filuje do prykola, niy mô sie czymsik zajimać nó, tóż tómpie polekuśku do kuchyni, do kilszranku.
Żyniaty juzaś, jakisik stary purt, knaker przikwanckôł sie yntlich ze szkata do dom ździebko chycóny, gugluje, zaziyrô do prykola kaj ino nynô jejigo starô i – niy mô sie czymsik zajimać – depce tyż polekuśku do kuchyni, do kilszranku.
Spómniało mie sie sam tyż terôzki, iże tyż i moja Starka, i moja Mamulka po cichuśku i po kryjóncku wyjôdali wszyjsko ze talyrzy i terinów, kiej my już śpikole wylazowali ze kuchyni i łóne (kôżdô przed sia) łostôwali tam same.
A dyciech sie ani niy spómniôł, eli jô już gôdôł, co móm ta moja kriza? Kiej sie mô tela lôt co jô, narôzki idzie poboczyć, iże włôśnô prziszłość z niynazdaniô sie stómpiyła. Na łostatni driker napoczynô sie łóna skłôdać barzij ze tego, co już kiejsik bóło i terôźniyjszóści, niźli ze prziszłóści. Niyftore chopy napoczynajóm wtynczôs przoć roztomajtym mamzelóm, napoczynajóm, blank choby piźnióne miechym, lôtać bele kaj, i za bele jakóm lampuceróm lebo szlóndróm (jak na tyn przikłód nasz Kaziu Marcinkiewicz abo szauszpilerski majster Andrzej Łapicki), fimlujóm choby niy mieli wszyjskich dóma, bereźdżóm, gzukajóm i metlajóm sie choby nôjynte we tych jejich cygaństwach. Abo, jesce inksze, napoczynajóm ci już na łostatku grzôć sie piwo ze korzyniami abo i żebiczkóma. Nó, ale te niy majóm ci takigo Boscha lebo „Минскa”, kiere zarôzki poradzóm zawrzesknóńć:
– A, tu cie móm ty łochyntolu! Niy môsz rôd już zimnygo biyru ze szuminami? Jużcić kcesz mie chnetki kajsik na hasiok wyciepnońć, niyprôwda?
A tak przi tyj przileżitości, „en passant” – jak gôdajóm żabojady – cosik mi sie zdowo, iże życie po tym jak nôs już wyprości, kiej już pójńdymy pod sosiynki kajsik tam jakieś jes, choby ino we takich patrónach jak choby te, do kierych sie już cowiek przibadôł – jak dôjôdanie, ło kierym jô sam skorzij spóminôł. Jes to tyż ci we roztomajtych gestach abo knifach przi gôdaniu. Jô już sóm u sia poradza ujzdrzić jak – podanie do mojigo niyboszczyka Tatulka – podôwóm inkszym graca (ale babóm niy, bo tak tyż to mieli we zwyku Tatulek). Robia tyż to, co robiyli moja Mamulka abo Starka po kryjóncku, a czegoch tak prôwdóm niy poradziół ściyrpieć. I wtedy łowda sóm sia posuchom, i blank nôgle poradza usłyszeć rzecy, kiere mi gôdali kiejsik Łojce:
– Doczkej ty giździe, aże zwiekujesz do naszych lôt, a sôm łobejzdrzisz, jak procnie jes zarôbiać na swoj geltak!
Na isto jes to hruza i sumeryjô. Jak jô żech ci tego wszyjskigo niy ciyrpiôł!
– Jes ino jedyn dinks gorszyjszy łod tego, iże ci chopie pizło szejśćdziesiónt lôt – niy dotrzimać, niy dodziyrżić do tyj szejśćdziesióntki! – napocznół ci mi po cichuśku mrónczeć, mamrać mój kilszrank, mój Bosch.
– Ty diosku niy bieresz mie taka na isto blank prawucko – richtich łopuczóny łodpedziôłech Boschowi.
– A jak jô tyż bych cie móg uważować po tyluch latach we jednyj kuchyni? – rzyknół mi Bosch (abo tyn mój „Минск” – niy bocza już), kiery na isto niy przinoleżôł do miłosiyrnych.
No, i rzyknijcie mi, jak cowiek mô niy mieć krizy, mankuliji, kiej nasz włôśny kilszrank niy biere tego na isto? Kiej włôśny Bosch abo „Минск” cie łosmoli i blank sie cie chopie niy wôży?
I Wiycie, cosik mi sie zdô, i pewnikiym sie sam za tela niy łomyla, za fest niy chibna, kiej rzykna, co nôjlepszejszym przocielym chopa, kôżdego chopa już po Abrahamie – jes jego kilszrank.