Prima Aprilis...

Nó i napocznół sie nóm kwiyciyń. Tyż gryfny miesiónc, bo to i wiesna już sie przikulwitała, mómy mortwychstani naszygo Pónboczka, i tyn kwiyciyń napocznie nóm sie, jak zawdy, łod „prima aprilisa”. Gôdajóm, iże tyn zwyk takigo cyganiyniô, kminiyniô i bajstlowaniô kôżdymu cosik na błozny, dlô chichraniô, to sie wzión jesce łod starego piyrwyj, jesce ci łod tych starożytnich Rzymianów. Łóni ci fajrowali napoczniyńcie jejich roku gynał we piyrszygo kwiytnia, i to beztóż wteda byli nôjwiynksze uciechy i rómraje sprôwiane dlô tego ichniygo bóżka śmiychu i uciychy.
A u mie to rozczasu bóło tak. Wlazuja kiejsik ździebko chycóny do chałpy, piera sie do mojij izby. I wiycie? Mało mie pierón niy prasknół. Wystôwcie sie ino taki sztelóng, tako laga:
Na stole zbónek ze richticznym bónkafyjym, kole tego lampus ze kóniakiym, na terinie pôra zortów kołocza i zisty, pokróno szinka i deczko inkszego wusztu, jajca we kielónkach (tak jak mom rôd – blank na miyntko), kiszczóne łogórki i jesce zaprawióne zajynczôki, lisówki i szampinioki. A wszyjsko to rychtujóm dwie gryfne dziołchy. Jezderkusie! Jakie gryfne, szykowne i wizgyrne. I blank ci na sia nic niy majóm króm takich szlajfków na tych połnych szóstkach i jednyj cieniuśkij szlajfetce tam kaj moja Świekra nosióła barchany. I take blank szokuladowe, côrne wosy aże do łogibów, nó chnet do rzici. Ludzie, przeca to ło rozum idzie przijńś. Wyparfinowane, frisznie wóniónce choby dziepiyro co ze badywanny wyleźli.
– Panie Ojgyn – pado ci ku mie jedna, ta wiynkszyjszô – a cobyście sie tak sam nôjprzodzij winszowali, kafyj eźli tyj?
– A może być tyj, dziołcha – gôdóm blank poleku, ze rułóm, opaternie boch przeca niy jes taki szust i wrziciwrzôł, cobych wszyjsko kciôł łoroz – móm barzij rôd tyj, bo po bónkawie mi sie druk dźwigo.
Łobie ci sie ku tymu tak szykownie gibióm choby te, co to bez lato sztartujóm we kónkursie „miss” potoplanyj ółberhymdy. Nó, cułech ci sie choby jakisik Beduin we tym jego „seraju” abo „harymie”. I łorôz suchóm, a sam ze drugij izby wrzescy moja Elza:
– A dyć ustóń sie durch gawcyć we ta gipsdeka, ino bier waszkorb i podwiyl niy narychtuja śniôdaniô, targej ze praniym na góra.
I zarôzki łodezwała sie tyż jesce moja świekra, coby ji przi szczewikach szplatki zasznórować i sknółtlować.
A jô ci medikowôł, iże fajniście mi sie tyn dziyń napocznół, tak jakosik inakszij, gryfnij a sam môsz, łod rana zmierzłô baba i jesce ku tymu jakosik robota, kiej ci jô zawdy miôł rôd jak grace i szłapy mieli pokój a gowa blank myśleć niy musiała.
– Gryfny dziyń, a dyć jes gryfny dziyń ty giździe diosecki – wyrcy ze antryja moja Elza – przecamć dzisiôj môsz szykowny „prima aprilis” ty mamlasie. Cóżeś ty sie miarkowôł, Pónbóczka żeś pod kolana łobłapiół i ino ci mode baby we gowie, stary purcie!
A gôdajóm stare ludzie, iże „prima aprilis” to zawdy bół gryfny, szpasowny i wicny dziyń tela, co możno ino niy dlô takich zwiekowanych jak jô!
Nó a terôzki musza jesce dopedzieć, iże bezmać tyn côłki „prima aprilis” to ci Ślónzôki wysztudiyrowali. A bóło to tak: bez côłkie śtyrdziyści dni po zapustach bół srogi post. Ludzie wteda jesce mieli go we zocy i tak na isto jedzinym treściwym jôdłym byli ryby. Chytali ci te fisze bele kaj jak już ci blank woda łodmarzła. Jedyn poradziół, inkszy niy i tak ci rółz trefiyło sie dwiuch kamratów i jedyn gôdô:
– Te Ymil, a cóż ci to tak we basisku wyrcy? Niy pojôdeś dzisiôj, abo co?
– A pojôdech dzisiôj, pojôd. Chyciółech ci na Kosmalowym sublu szczuka – pado Ymil. – Cheba ze dwa metry miała i ku tymu kapera, kiery miôł côłkie piytnôście kilo.
– Nó, toś miôł richtik szczysny fal – pado tyn drugi. – Bo jô zaciep wyndka i wytargôłech na wiyrch „Zündappa 750” (fto niy wiy, to gôdóm, iże to bół miymiecki motorcykel). A tyn motorad miôł ci jesce łoświycónô fóncla na lynkiyrze!!!
– Jerónie! Aleś ty sam festelnie scyganiół – pado na to Ymil – „Zündapp 750” ze blikujóncóm blyndóm. Przeca to blank ci niy jes myjglich.
– Nó, dobra, ździebkoch scyganiół – pado tyn drugi.
– Wiysz, jô tyż, nale ... niy wiela! – gôdô tyn piyrszy kamrat.
– To wiysz co, ty ściepnij ze tego kapera ze dziesiyńć kilo i półtora metra tyj szczuki, a jô na isto zgasza chocia te fóncle!!!
I łod tego postnygo cygaństwa napoczło sie te cyganiynie naobkoło. Kôżdy kminiół, kôżdy cyganiół. A nôjbarzij, to jak wiycie ... rybiorze.