Nó, tóż mómy, podwiyl co, jesce ta szykownistô i szumnô wiesna ale za chnet dwa tydnie wyprasknie ci nóm gorke (możno) lato. Wszandy zielóno, flider już kajniykaj ustôł kwiść, cześnie, pónki, byrny i jake tyż tam jesce ółbsty już tyż do łostatka kwiôtki ściepli. Na stromach, we liściach ino słychać roztomajte zorty ptôków, kiere uwijajóm sie przi gniôzdach wele swojich modych. Ino, jak to zawdy po zimie, corôzki wiyncyj kole naszych tych chałpów, betóniôków, familoków roztomajtyj gowiydzi, i to niy zawdy do łostatka łozmyśnie i cylówo cichtowanych, kotów abo psioków. Nó, i wszyjsko gynał łobsrane, bo przecamć nasze polske (a i ślónske) miyłośniki psioków blank niy majóm rade sprzóntać, poskludzać po tych swojich liplingach. A kiej tak gynał kuknóńć jesce bele kaj do tego internecu, to tyż corôzki wiyncyj nawiydzónych bôb sztyjc labiydzi, wajô, iże wiela to jes psioków, niyszczysnych kotów do wziyńciô, wiela to sie roztomajtyj, niy ino miyjskij gadzinie srogachnyj, łogrómnucnyj krziwdy dziyje. Te sam baby, kiere bez côłkô zima futrowali cudze koty i psioki wele swojich chałpów, terôzki zaziyrôjóm ze uciychóm, kiej uwidzóm wiela to sie uplóncło modych.
Wiycie, miyszkóm we takich śtyrosztokowych gmińszczokach, wółnblokach, kiere jakiesik trzi lata tymu nazod łogaciyli, łobabulyli sztyrópianym, wrajziyli nowe łokna i pocióngli cyntralhajcóngi. I co nôjważniyjsze, wrajziyli wszandy szykowniste łokna do pywniców, coby szło je bez zima gynał zawrzić, coby niy marzły ruły we tych chałupach. I zarôzki tyż znodli sie łoszkliwe babska, kiere sztyjc łotwiyrali bez zima te łokna, bo... dzikij gadzinie trza hilfnóńś, trza ci jóm spómóc. Przifilowôłech jedna takô Yma, ftorô ciyngiym folowała futer (mlyko, kurske leberka, łokrojki wusztu) wele łozewrzitego łokna łod pywnice ale... blank naprociw swojij siyni. Kiejech sie jóm spytôł czamu niy rychtuje tego kocigo jôdła kole swojich dźwiyrzi do siyni łodrzykła mi ze côłkóm powôgóm:
– A czamu miałabych to suć kole mojij siyni? Przecamć ta gadzina capi, i côłkô siyń by do imyntu zaśmierdła!
Nó, i tyn diosecki internec. Niy ma takigo dnioszka, kiejbych niy wlôz na anónza, iże jakisik niyszczysny psiok szukô gupigo, ftory by go wzión do sia, fórt szkryflajóm roztomajte mamzele, iże kajsik na zidlóngu, kajsik we tiyrhajmie sóm niyszczysne psioki, kiere niy poradzóm sie doczkać na takigo ynty, kiery żyć niy poradzi bez gadziny. Kiej takim szlajerojlóm, flaumóm łodpisać, iże mocka dziecek łamzi do szuli bez drugigo śniôdaniô, to zarôzki łobciepie flapsym chobych bół jakim mordyrzym niywinowatych psioków.
Wiycie! Kiej ftosik przaje wszelijakij gowiydzi, zwiyrzokóm, to nôjredszij łostowo... weteryniôrzym, fachmóńskim tiyrarcym, możno i jakimsik ci tam modernym „wolontariuszym” we tiyrhajmie abo weksluje swoja chałpa we nowotnô arka Noego. Ale, jedyn istny, Japóniec ze Tokio Kenchi Ito poszoł jesce dalszij we tym pokazowaniu swojij miyłóści ku zwiyrzokóm. Łón ci już kajsik łod łośmiuch lôt łojzi, pyndaluje durch i jednym ciyngiym po sztwiórnóg, choby ci jakosik małupica, nó... gynał jak afa. Erbnół ci łón miano (ze ynglicka) Monkey Man. I co wiyncyj, jes ci już rykórdzistóm Guinnessa we dałerlaufie „po piesku”, we takim lôtaniu po bajukach. Poradziół ci łón we taki szimel gzuć sto myjtrów we niycôłke dziewiytnôście sekundów. Jak sóm gôdô, kosztowało ci go to mocka mordyrki i ciynżoby; doł se proco. Coby jak nôjlepszij kopiyrówać, nachmachować naszych nôjbliższyjszych kuzinów ze Afriki (i niy ino ze Afriki) przetrôwiół mocka czasu we ZOO abo na łoglóndaniu filmików ło małupicach we internecu. Jednakowóż taki sznit życiô moge być festelnie gyferlich. Kiej tyn Kenchi Ito trajniyrowôł we górach, ba prawieć niy zatrzas by ci go jedyn jyjger, kiery go wzión za... kiernoza, za dzikô świnia.
I rôdbych ujzdrzić kajsik wele mojigo familoka jedna abo dwie take psie, kocie mamulki, kiere by tyrali po trowniolach po sztwiórnóg ze malkorbym na fresie i hundelajnóm na karku.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl