Fajrant .

Wiycie, siedziôłech se ze kamratami przi stole modernyj italijóńskij kaczmie. Bóło mocka wina, talyrz ze roztomajtymi przistôwkami, przidôwkami, artiszoki we łolyju, „carpaccio” i take tam jesce. Klara już cióngła ku zachodowi. Lato! Fajrant! Szlus ze robotóm. Moje bióro bóło już zawarte, redakcjô „Gońca Górnoślaskiego”, wszyjskie banki, nasz magistrat i urzyndy tyż. Uff, yntlich.
We jakimsik mómyncie jedyn ze kamratów – bół tak możno kole śtyrdziyści lôt stary – przeprosiół na kwilka. Jednakowóż niy skuli tego, co kciôł pójńść na stróna, do haźlika ino beztóż, iże kciôł na gwôłt wartko wysłać nôgłygo ymilka. To bół dziepiyro poczóntek. Kôżdy snôs ciepôł niyspokojne wejzdrzynia, kukôł na swój mobilniok, na swoja kómórka i zatym pisôł wartko „esemesa”. Tyż lecy kedy łoroz napoczli glingać telefółny a nasze słówa: Przeprôszom, ale musza ... nadziywali sie same na sia we lufcie.
Na przecam, łodbiyrajónc telefółn przinoleżi wzniyś ślypia ku niybu i rzyknóńć: Nó, tyż ci cufal! Muszóm zwónić razinku terôzki. Eźli grónt jes richtik nôgły, przinôleżi sztreknóńć sie łod stoła i kielanôście myjtrów dalszij łozprawiać – lecy kedy przelazować pôrã kroków to we jedna, to we drugo zajta. To take tańcowanie, taki „kontredans” kôżdego modernego miyszkańca srogigo miasta.
I Wiycie co? Zawdyć ci to lepszyjsze niźli na isto frajny wieczór ze dôwnych lôt, ze hańdôwniyjszych czasów kiej po wieczerzy bóły ino szeslóng i dziynnik we telewizorze. A kiej już ftosik zwóniół, to wtynczôs wstôwała Mamulka łod stoła i podnosiyła topórnô côrno abo myszato suchôwka. Zaobycz wykôzało sie tyż, co glingo ciotka abo naszô Starka. Juzaś telefółn po dziesióntyj na wieczór skazywôł, iże ftosik umrził, ftosik poszoł pod sosiynki. I terôzki te łokreślynie „fajrant” brzmi tak archaicznie, staromódnie nikiej „wieczerza”. Wymiyrajónce słówecko, kiere łokryślô blank już przepómniano cyrymónijô.
Ze tyj wieczerzy wróciółech do dóm króciutko przed północkóm. Ze letkim szumym we palicy usiodech do szrajbtisza, coby wartko przeczytać, sprôwdzić internecowe brify, korespóndyncyjô i zarôzki pójńść nynać do prykola. Móm dwa adresy ymilkowe – fachmóński i priwatny. Eźli mie niy ma we robocie (nó, terôzki to mie zawdy niy ma, bo już niy robiã), kamraty miarkujóm, co mie chycóm na włósnym ymilku. A juzaś na moja zawodowô adresa szkryflajóm przociele, kierzy tak by tak wiedzóm, iże côłkimi dniami przesiaduja nad mojóm robotóm. Sprôwdzóm zawdy łobadwa (terôzki to móm aże śtyry). I już ino skuli tego uzdołech, co na isto srogóm gupotóm i szalyństwym bółoby posiôdanie aże dwiuch nómerów telefółnu.
Jedna kamratka napisała mi, iże kciałaby na isto poczytać jedna tako szykownô gyszichta łod jednego internecowego kamrata ale niy poradzi we jeji kómputrze tego znojść. Nó, tóżech posznupôł we mojim, i tyżech go niy znod. Zarôzki tyż żech naszkryfloł do tego internecowego kamrata, coby mi go wciep na ta moja adresa. Wyswoł mi go bez dwie minuty. Bóła to jakosik łozprowka ło latowym rajzowaniu po świycie, festelnie interesantno. Zarôzki tyż wciepech ci ta łozprowka bez internec tyj mojij kamratce, ale coby być pewnym, wysłôłech jesce esemesa bez telefółn. Tak na wszeli wydarzyni. Niy bez słószności, bo to wszyjsko udało mi sie wyrychtować jak przinôleżi bez pôrã minutek. Kamratka łodpedziała mi za łoka mrzik: „Dziynki!” i zarôzki jesce ku tymu dodała: ”Jes już 23,55! Eźli to my niy łogupli, eźli sómy postrzelóne abo co?”
Jesce bez côłko noc szukołech danych ło urwie frajnego czasu. Jedyn kamrat mi pedziół, co frajny czas majóm łosobliwie arbajtery. Piekôrz, taki na tyn przikłôd Antek Kupny ze Maciyjkowic, jużcić niy bydzie glingôł we jakisik rzecy ze chałupy do piekarni. Do pucerki, przóntacki tyż radszy niy bydzie tyrlikać jeji szef, jeji prowajder. Czas frajny to terôzki – tak jak i nadwôga, niyherskô skóra na fresie i kurzynie cygaretów – dómyna klasy niższyjszyj.
Dôwnij tyn, fto miôł mocka frajnego czasu móg robić, co ino kciôł, co mu sie rzywnie uzdało w łodróżniyniu łod miyszczanów, arbajterów, niywólników – tych wszyjskich, kierzy stôwiali ygipskie piramidy abo katyjdra we Kolonii. Łod starożytnóści włôdało uważowanie, iże bakanie, procny chlyb i mordyrka jes na isto przeklyństwym.
Akuratnie istnym jes, iże my sómy przistympne dlô naszych prôcodôwców bez côłki dziyń i côłko noc. Jedyn mój kamrat, ze kierym zawdy my do kupy łajziyli na piwo „Pod Flota” łozprawiôł mi ło jejigo łojcu, kiery bakoł bez śtyrdziyści lôt we fyrmie budówlannyj i ino jedyn, jedziny rółz bół łobsztalowany bez swojigo lajtera po szychcie, kiej pierón rypnół we dach tamesznego kościoła i trza bóło zabezpiyczyć tyn plac przed zbulyniym do łostatka. Jak take coś suchómy, to ci kryncymy łebym z niydowiyrzaniym – podanie jak przi suchaniu łozprôwek ło ludożyrcach ze Kongo, Fidżi abo kaj tam jesce.
Mie sie juzaś spómniało jakech to jo niy poradziół spatrzeć sie bez chnet dwadzieścia lôt telefółnu do dóm. Niy pómógła moja Elza ani mój dyrechtor we werku ... niy szło i już. Ale beztóż tyż miołech ci świynty pokój po szychcie, bo jak sie cosik we tyj mojij Hucie „Kościuszko” stanyło, to przodzij wołali do hawaryji tego inżyniyra, kiery telefół w dóma miôł. A pó mie kusieli posywać werkowy autok.
Terôzki już niy sómy panami naszygo czasu. Niy mogymy stracić sie, zniknóńć. Żôdyn snôs niy moge stôć sie niydostympny, stracić sie we cudzym miyście, wandrować ganc ajnfach po spadach, przesiedzieć pôrã godzin nad ksiónżkóm, bez wlazowaniô do interneca i bez wpolyniô do internecowyj kafyji, eźli już muszymy łostawić w dóma nasz kómputer. Jużcić pokôzali sie jakiesik pytania ło to, co łostatnio piszymy, co my już napisali, co my już zrobiyli i niyważne, iże sprawa już zawarto, już jes fertich.
Stôwómy czasym zaskoczóne próznościóm, jakô nôs łobjimô, kiej żôdyn niy szkyrto ani niy prziklechtajóm sie żôdne ymilki bez internec. Wartko chytómy za mobolniok i jesce gibcij posywómy kajsik esemesa – choby ino ze przipómniyniym ło trefie, kiery mô być za kielanôście dni. Na isto, niy mogymy sie nikaj stracić, coby niy łoszydzić przociyli, kamratów i familiji. Ani ci tak bez dziyń, ani na łodwieczerz, a jużcić pewnikiym nie na urlaubie. I blank tego niy kcymy, bo czym bółby tyn świat bez nôs, bez tych TYTANÓW roboty???
Prôwda gôdóm, ja?