Mecyje ze familijóm...

Nó ale... Cosik mi sie zdo, iże to już możno tyż łozprawiôł a możno i niy. Gynał niy bocza, boch już deczko zwiykowany i ta diosecko ci sklerółza tyż mie już na isto zdrapióła.
Miołech ci kiejsik jedzinego takigo kamrata, kiery ci sie tak szpasownie, a możno ino fest dziwocznie mianowôł : Eustachy, Józefat Drzistoń. Ja, ja Eustachy i ku tymu Józefat. Poradzicie sie to wystawić, jak ci sie śniego już łod bajtla chichrali i narzinali? A ku tymu jesce te miano po łojcach – Drzistoń. Skuli tego tyż miôł tak na isto côłkie żywobycie przedrzistane, i co tyż łón zawdy musiôł zdziyrżyć, smóc pokiel śniego niy łostoł srogachny i gryfny karlus. Kiej nóm łobióm pizło ci już kielanôście lôt, kajsik mi sie łón zapodziôł, kajsik mi ze ślypiów sie straciół. Jô już ci blank łó niym zaboczół, kiej łoroz trefiółech ci go, spichli my sie sam u nôs na Krojcce. Łón ci mie poznôł, uradowôł sie, choby mu fto zista na swaczyna łobiecôł a gymba mu sie takô zrobiyła, choby szusblech ze koła, ze mojigo starego gepla.
– Jezderkusie! Józefiocku diosecki (tak my mu tyż za bajtla gôdali) a dyć żyjesz to jesce? – gôdóm ci dó niygo blank wyproszczóny, zadziwany. – Kajś to sie bez te côłkie lata podziywôł, kajś sie tak na fest zapochóniół ?
– E tam, niy ma ło cym gôdać. Jak pewnikiym miarkujesz, miôłech ci côłkie moje życie zadrzistane już łod bajtla, i tak ci to do dzisiôj łostało.
– Niy gôdej ? A co tyż to sie ze cia bez wszyjskie lata dziôło? Co ty sam terôzki we Chorzowie robisz ? – pytóm sie go i niy poradza sie nadziwać, iże my sie tak bez cufal sam u mie na Pniokach szczaśli.
– Anó, przijechôłech sam do gyrichtu skuli erbów, skuli srogigo bezmać „spadku” po starce mojij baby – rzóndzi mi tyn kamrat Eustachy.
– A to tyś sie już łobabiół yntlich, ja?
– Ja, ale to jes dugszô gôdka i muszymy sie kajsik zicnóńć na dugszij, i byda ci to wszyjsko direkt łozprawiôł.
– Mie sie tam nikaj niy uwijô, to mogymy wlyjźć do Pyjtra na jakisik zajdel piwa i mogesz mi to połozprawiać, bo miarkuja, iże cie cosik tropi, pra?
Nó, i wlejźli my to tego szynku, kamrat łobsztalowôł laga, jô gospodzkimu kôzôł jesce po sznapsie i tyn mój kamrat Jozefat napocznół fabulić te côłkie jejigo blank pometlane życie.
– Wiysz, kiej sie ino mojij Mamulce zemrziło łojciec spakowôł wszyjskie nasze lónty i inksze bambetle do dwiuch kofrów i wykludziyli my sie do kupy kajsik na wiyś. Niy byda gôdôł kaj, bo nôs, bo mie tam wszyjskie wiedzóm, mie i mojigo faterka znajóm. – szluknoł piwa i beroł dalszij. – Tam my sie naimali do roboty u jednyj modyj gdowy ze ceróm, a tak richtik, to niy ze ceróm, ino ze pasiyrbicóm. I tak ci jakosik po dwiuch latach łożyniółech sie...
– Tyś sie łobabiół ? A jô myślôł, co ty ze twojim mianym już na zawdy łostaniesz fyrniokym ! A bóła chocia gryfnô ta cera łod tyj pampóńki ?
– ... łożyniółech sie Ojgyn, ale niy ze tóm pasiyrbicóm ino ze tóm gdowóm; ja, ta gdowa tyż bóła blank szykownô i szwarnô kobiyta. – szluknół tego sznapsa coch jô jesce łobsztalowôł, popiół biyrym i bysztelowôł jesce po zajdlu piwa i jesce jedna laga gorzołecki.
– Łojciec sie wnerwiół na mie, dopolóło ci go to, co jô mioł rôd, i przołech tyj mamulce-pampóńce, iże sóm sie pôrã tydni niyskorzij ze tóm jeji pasiyrbicóm łożyniół. I terôzki dej sie pozór Ojgyn: bez ta jejigo żyniaczka moja babeczka, moja żóna łostała sie niywiastkóm (synowóm) i do kupy jesce – świgermutróm mojigo łojca. Jeji juzaś pasiyrbica, jes mojóm drugóm mamulkóm, takóm mojóm macochóm, a jô jeżech łojczymym, drugim łojcym mojij macochy i świgerfatrym mojigo tatulka. Mojij drugij mamulce, mojij macosze, kierô bóła już łod terôzki mojóm pasiyrbicóm, uplóncnół sie gryfny synek. Terôzki łón ci jes już mojim przirôdnim bracikiym – jako synek mojigo łojca i mojij macochy. Nale, jako synek pasiyrbicy mojij babeczki, jes tyż jeji wnukiym, a łóna jejigo starkóm. Jô ci juzaś jeżech starzikiym mojigo przirodnigo bracika.
– Jeckusie! I jak ty to wszyjsko poradzisz jesce do kupy poskłôdać ?
– To jesce niy wszyjsko. Dej sie terôzki pozór! – bero dalszij kamrat. – Hnedki i mie sie uplóncnół synecek. Beztóż tyż moja macocha łostała sie łod terôzki przirodnióm szwestróm (siostróm) mojigo synka a jesce ku tymu jes ci łóna jejigo starkóm, bo przeca łón, tyn mój synecek jes synkiym jeji pasiyrba, a mój faterek jes juzaś dziywiyrzym (szwagrym) mojigo maluśkigo synecka. A to skuli tego, iże mój tatulek mô jejigo przirodniô szwestrã za babeczkã, za żonã. Jô juzaś jes terôzki pasiyrbym przirodnij szwestery mojigo synka, nó toć mój synek jes mojim ujkiym, a jô jes jejigo bracikiym, skuli tego, iże łón jes synkiym mojij macôchy. Moja starô juzaś jes tantóm mojigo synka, tyn mój synek jes mojim starzikiym, mój łojciec jes mojim świgerzółnym, mojim ziyńciôszkiym a jô jes – dej terózki pozór Ojgyn – a łón jes mojim razinku WNUKIYM !!!
– Ło sto pierónów, naleś ty to terôzki nametloł !!!
– A co, Ojgyn ? Niy klapuje ci sam cosik? Nó, tóż gynał to jesce rółz musisz rugować !
Ja, jô ci wiyrzã, na isto nic niy godóm, chocia jes to tak festnie pometlane, iże tego i sto amerikóńskich stolorzy niy poskłodô, prôwdã gôdóm ?
Drzistóń łobsztalowoł jesce jedna raja u Pyjtra we gospodzie, stropiół sie i chnet napocznół by ślimtać. A jô, coby go jakosik skludzić na inksze grónta, na inksze myśli spytołech sie go jesce, co tyż to bóło we tym gyrichcie kaj miôł sprawa ło erb po starce jejigo staryj.
– Chopie! I tu ci sie dziepiyro napoczło – pedziôł tyn Jozefat. – Jakech to wszyjsko kciôł wytuplikować tyj syndzinyj, coby gynał łozstrzigła, co mi sie ze tego erbu, tego „spadku” przinoleżi, to łóna po jakisik półtrzecia godziny kciała bez łokno wyfuknóńć a mie kôzała zarôzki zawrzić we hereszcie abo na takij – we Starym Chorzowie – wytrzyźbiółce. Ida terôzki nazôd, bo kca jak nôjgibcij ze Chorzowa sie wykludzić i... takech sie znod sam u cia na tych twojich Pniokach, Ojgyn.