Chop ze swojóm babóm łobiadujóm we paradnym, szumnym restourancie, kiej znôgła do jejich tisza podlazła łobamóntniajóncô szykownistô, modô dziołcha. Dowo rajcownego kusika tymu chopowi, zatym rzóńdzi, iże łoboczóm sie na zicher niyskorzij. Wylazuje ze szynku.
Jego baba zaziyrô na swojigo chopa ze ściykłóścióm i łozkokocyniym:
– Fto to bół?
– Anó, moja frajerka, moja kochanka – łodrzykô ze rułóm chop.
– Styknie łochyntolu! Kca szajdóngu!
– Dobra, moge być – łodrzykô chop – ale kuknij ino, iże po tym szajdóngu niy bydzie już ausflugów do Paryża, feryji na Karaibach, niy bydzie mercedesa we garaży, i ku tymu żôdnych szlustydni, zapióntków na jachcie.
– ....
– Ale, snadnóm rzeczóm, jakóżby inakszij, mogesz zrobić, co ino kcesz!
W tym łoka mrziku wyświdrzóła jejich spólnygo znôjómego, ftory wlazowôł do tego restourantu ze modóm gryfnistóm frelóm.
– Te, a kim jes ta dziołcha wele naszego Jorga? – pyto sie baba swojigo chopecka.
– Anó, to ci jes jego frajerka, kochanka – łodpedziôł chop.
– Nó, wiysz, mój ty roztomiyły, ta naszô jes mocka gryfniyjszô!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl