Golf...

Rółzczasu jedyn kapelónek do kupy ze klôsztornóm pannóm grôł we tego modernego golfa. Tyn kapelónek biere ta golfowô lachyta piere nióm we tyn maluśki balik, ftory sie tak na łostatku kulô, kulô kajsik na bok i niy ślatuje do dziury.
– Ło sto pierónów! Niych to wszyjske dziobli! Niy trefiółech! – wrzescy festnie ściykły kapelónek.
– Jak tyż to tak mogecie ksiynżoszku? – pytô sie festelnie zgańbiónô klôsztornô panna. Co na to nasz Pónbóczek rzyknie?
Tyn kapelónek zaziyrô tak na ta klôsztornô panna spodełba i przeprôszô, iże już tak niy rzyknie.
Idóm do nastympnyj dziury i tak jak skorzij, tyn kapelónek i tóm razóm niy trefiô balikym dó nij.
– A niych żysz to wszyjske dziobli weznóm! – wrzescy juzaś snerwowany.
– Jakóż to przewielebny! Niy jes wóm gańba tak blank niy po bożymu, tak na isto łoszkliwie sklinać? – nónkô kapelónka klôsztornô panna.
– Dobra, dobra! Już niy byda sklinôł! Kej jô jesce rółz tak żadnie rzykna, to niych z niyba mie zarôzki pierón prasknie!
Poszli ku kolyjnyj dziurze, tyn kapelónek juzaś niy trefiół:
– A niych to wszyjscy dziobli! Niy trefiółech! – wrzesknół ze złóścióm.
Łorôz sie blank zećmióło, cosik zahuczało i pierón z niyba śleciôł i prasknół... ta klôsztornô panna we graca. A sam ci ze niyba łozlygô sie głós:
– A niych to wszyjske dziobli! Niy trefiółech!