Rółzczasu farorzowi stracióła sie na jejigo farze mółka. Łod zawdy miarkowôł, podejzdrzywôł swojigo bożidudy, swojigo jorganisty. Uzdôł tóż tyż, iże dobiere sie dó niygo nałónczôs spowiydzi. Nó, tóż we niydziela przilazuje tyn bożiduda Antek do suchatelnicy a farorz bez wstympu pytô:
– Te, Antek, a niy miarkujesz możno, fto mi ze fary mółka habi, moja mółka kradnie?
– Farorzycku, farorzycku... samtukej blank nic niy słychać! – łodrzykô szprymny jorganista.
– Co ty gôdôsz? Tóż zwekslujymy sie miejscóma i łoboczymy.
Zwekslowali sie placóma...
– A niy miarkujecie bez cufal farorzycku, fto zolytuje festelnie ze mojóm staróm? – pytô sie tyn bożiduda Antek.
– Wiysz, môsz chopie prawie, samtukej richtik nic niy słychać!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl