Przikludziół ci sie rółz jedyn wsiok do miasta, a iże ta jejigo rajza bóła dugachno, tóż tyż miôł terôzki stopieróński głód. Uzdôł, iże skorzystô ze przileżitóści i wećkô cosik paradnego i szmektnego. Szôł se tak bez te miasto i uwidziôł szynk ze srogachnym napisym: DANCING. Wlôz rajn i rzykô do gospodzkigo:
– A jô to sie winszuja... DANCING!
Ółber łogup, ale idzie do kuchyni i gôdô kuchôrzóm, iże we szynku zicnół jedyn istny wsiok i kce zjeść... dancing.
Kuchôrz, niywiela pomedikowôł, seblyk galoty, nasrôł na pojstrzodek talyrza, ugarniyrowôł wszyjsko listeckym zalatu i tómatóma, i kôzôł ółbrowi to wszyjsko dać tymu istnymu.
Po jakimsik czasie ółber podlazuje ku tymu wsiokowi i pytô:
– Nó, i jak tyż to wóm panoczku smakowało?
A tyn wsiok na to ze rułóm:
– Kiejbych niy wiedziôł, iże to tyn wywołany dancing, to bych pedziôł, iże to bóło gówno!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl