Rółzczasu, po łozewrziciu blank nowego knapszaftu, dochtór siadô na swojim zeslu i niy poradzi sie doczkać piyrszego pacijynta. Łorôz słychać klupanie do dźwiyrzy. Wlazuje pacijynt a dochtór, ftory markiyruje festelnie zajmniyntego, zatyranego sztrekuje suchôwka i gôdô:
– Ja, ja, ale jô niy moga wôs dzisiej przijmnóńć. Możno na beztydziyń byda miôł wiyncyj czasu. Dobrze łóni miarkujóm przecamć, iże terôzki do dochtorów przilazujóm tulmy pacijyntów. Postaróm sie na prziszły tydziyń znojść deczko czasu....
Łodkłôdô suchôwka i markiyruje, iże dziepiyro terôzki uwidziôł pacijynta:
– A cóż wóm to tyż dolygô, panoczku? – pytô sie tyn dochtór.
– Ano, panoczku dochtorze, jôch jes ze „telekómunikacyji” i prziszôłech wóm podłónczyć, podkuplować.... telefółn!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl