Spómnieli mi sie czasy, kiejech bół ministrantym. A wiycie przeca, iże kôżdy kapistrant to jes buks, jakich wiela niy ma. Co te śpikole, łebónie wyrôbiajóm tô świat niy widziôł, to sie blank we filipie niy miyści. Kiejsik tyż te starszyjsze już kapistranty bawiyli sie takimi skórzannymi abfalami, kierymi mieli do glancu wypucować wszyjskie świyntości we zôkrystji. A bóło to razinku chnet przed łodpustym. Nó, i jak sie te karlusy tymi skórzannymi szajbkami szczylali, łorôz wlôz do zôkrystyji farorz. Nó, i mógliście łobejzdrzić tych buksów! Wartko wciepli te swoji gracki pod banka, pod szrank a jedyn śnich, taki ździebko zawalaty, wciep ta szajbka do mszalnygo pokalu.
Nó, i prziszoł tyn łodpust, ze srogóm paradóm, dmuchocze trómbióm, ludzie spiywajóm, kadzidło smyndzi, nó jak to zawdy jes we łodpust. I wszyjskie tyż deptajóm do kómuniji. I jedyn taki istny, Zeflik mu bóło, tyż poszoł tela, iże ze tego kościoła wyloz taki jakisik teskliwy i merski. Nic niy gôdôł ino flapicóm, gymbóm mamlôł bez côłkô dróga. Róncz ino wloz do chałpy, rzóndzi tak jakosik bez zymbole:
– Wiysz ty co Marijko? Tyn nasz Pónbóczek musi byś ci już pieróńsko stary. Nó, gôdóm ci, ta hostyjô, te côłkie „ciało boże” bóła tak festno, tak twôrdô, iżech jóm dziepiyro kole samyj naszyj chałupy społyknół !!!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl