I po faszingu....

Nó, tóż mómy już po strzodzie popiylcowyj, a i po „karnawale”, kiery latoś bół ci jakosik krótki, i niyftore niy poradziyli sie na fest nabawić. Chocia – kiej żech sie kiejsik pytôł: kaj ta zima? – to łod tego czasy śleciało już trzi tydnie gryfnyj, ale to na isto gryfnyj zimy do dzisiôj. U mojigo kamrata we Bieszczadach to ci łóński tydziyń bóło i trzidziyści dwa gradusy mroza. Nale to Wiycie, i niy byda sam dugszij eklerowoł. A mie ci tak chyto, kiej suchóm, co tyn karnewal kôżdy tuplikuje na swoja corôzki inkszo, zajta. „Karnawał” to idzie wywiyść łod takich słowecek: „carn-aval” znacy po naszymu (ja, ja, na isto) „mięsożerstwo”. Juzaś niyskorzij wypokopyli ci te jakiesik zapusty, znacy łostatnie trzi dni skorzij strzody popiylcowyj. I tak tyż jesce za pierónym starego piyrwyj gôdali tyż „carnis-privium” znacy miynsopust, coby côłkie miynso ściepnóńć na sztapel, i już jejigo niy ćkać bez śtyrdziyści dni. Nó, niy byda sam dalszij wynokwioł, bo jesce mi fto rzyknie coch jes móndrok i angyjber, tela, co mogymy sie sam połosprawiać ło tych nôjlepszyjszych dniach faszingu. Choby i ło tych balach, kiere bajstlujom ci na côłkim świycie na łostatek karnewalu.
Nôjbarzij to nôs wszyjskich – sam u nôs – rajcuje karnewal we Rio. Fto jesce ło tyj balandze niy słyszôł? Jedne gôdajóm, co tam sie tańciyruje samba (i to jes tyż prôwda), inksze juzaś, co to jes jakosik salsa. Jedne co jes tam na zicher, to te szykowne, szekuladowe dziołchy bez cycynhaltrów i ... nó ... chnet wszyjsko na wiyrchu. A stare knakry ze Hameryki, ze Miymiec to aże sie poradzóm blank zamamlasić i tak łobślimtać, iże niyftorym to by trza na ancug jakisik laclik prziknółtlować. A wszyjsko to – niy ino to – na tyj plaży Copacabana. Ludzie (co jô gôdóm ludzie?), baby, te nôojgryfniyjsze turnujóm bez côłki rok, coby ino rôz łod soboty do wtorku (niyftore to jescse we strzoda na rozwidnioku niy poradzóm przijńść do sia) tańcyrować i wyrobiać; żôdnygo wtynczôs niy ma grzychu, bo wszyjsko to jejich kapelónki tym hasiym zasujóm. Jes jesce ci we tyj Brazylii tako balanga, takie łostatki we Salvador de Bahia, ale to już niy jes tak wywołane, take szykowne – chocia festelnie gryfne – niźli we Rio.
Inksze, to łostatek karnawału we „Tropicanie”, we Hawanie na Kubie. Ło tym sie wiela niy szkryflô, niy gôdô, bo przeca Fidel (i jejigo bracik Raul) terôzki niy jes we mółdzie, a kiej my jesce sie prziflostrowali do Hameriki, do tego Busha i jejigo utrzidupskich, to już blank niy idzie ło tym gôdać, a tym tuplym sie jesce kwolić, co to sie widziało. A jô – i moja Elza– my to widzieli. Ta côłko „Tropicana” we grudniu, kiej u nôs bóła zima a tam te poseblykane dziołchy i ... tyż te stare purty, kiere ci tam furgajóm, kludzóm sie ino, na isto ino skuli tych gryfnych, sagich dziołchów, kiere możno niy sóm zawdy take mode, nó ale, kiej łogibajóm sie gryfnie, to żôdyn ramol niy gawcy we metryka, pra?
Ale, sóm tyż i inksze balangi. We amerikóńskim stanie Luizjana, we Nowym Orleanie sóm ci take kluby, kiere sie mianujóm tak jakosik: „krewes” i bajstlujóm roztomajte gupoty, ciepióm jakimsiki tajlami ze alumu, jakimsiki gupotami, a to wszyjsko we łostani dziyń przed popielcowóm strzodóm.
Jes ci i Wenecjô. Możno terôzki mało fto miarkuje, ale tam ci byli zawdy nôjsrogsze maskynbale takich kasprów, przebiyrańców, i to już cheba ze pôraset lôt. Wszyjskie (no możno niy wszyjskie, ale baby) brali sie roztomajte larwy na fresy, biôłe larwy i srogie huty, take trójgraniaste, choby nasze lajchyntryjgry łod downiyjszyj Gabryśki. Sóm to rzecy fresy, larwy Colombiny, Arlekina, Pierrota i inkszych łochyntoli tam ze tyj jejich Wenecji. To wszyjsko bajstlujóm tyż kole pałacu dożów, a na łostatek fajrujóm na placu świyntego Marka (kiej niy ma wody na niym).
Sóm i take, kierych terôzki corôzki wiyncyj u naszych polskich angyjberów, fajery jak tyn we Nicei, we Francji. Tam ci sie cheba nôjdugszij (rachować latóma) bawióm we naszyj Ojropie. Gynał u nich to nôjwiyncyj jes świyżych kwiôtków, roztomajtych blumów ino na te łostatnie dni przed postym. Tela, co łóni tak ci to jakosik pometlali ze kalyndôrzym i fajrujóm łod jedynôstego aże do dwadziestego siódmego lutego, choby i świynta trefiyli we niy wiym jaki dziyń. Nó ale, jes tyż gryfny karnewal we Kanadzie, we miyście, kiere sie mianuje Quebec. Możno mi fto przeciepnie, co jô tam niy bół (a niy bółech) ale festelnie mi sie zdało kiej jedyn mój kamrat mi to łozprawioł. Suchejcie! Ludzie badujóm, czochrajóm sie tam we śniygu, bajstlujóm roztomajte, i to srogie, kaźlówki, chytajóm ryby we tych przerymblach, bajstlujóm roztomajte sznyjmany, i bele jake rzyźby, dynkmale ze śniyga. A na łostatek fyrtajóm na sónkach, kiere smycóm, cióngnóm psiôki. Nó i kiołzdajóm na szlyndzuchach choby nôjynte.
Suchejcie, tam we tym Quebecu, to ci na isto jes nojsrogszy taki zimowy karnawał na świycie. A nôjważniyjszy jes ci tam taki srogi sznyjman we srogij pitówie, copie ze srogim szarłatnym bómblym na łebie. Mianuje sie tyn cudok „le Bonhomme Carnaval” i ludzie poradzóm wiela ściyrpieć, coby go chocia letko tam sztuchnóńć, poszkrobać, grajfnóńć, dziugnóńć. A kiej za takigo sznyjmana przeblecóno jes jakosik gryfno dziołcha to ... co Wóm byda barzij tuplikowôł?
Ja, ja karnewal mómy zbyte i terôzki ino we spokojności trza bydzie dotwać do Wielkanocy.