Wilibald...

Wiycie, mómy fajnistego kamrata ło wdziyncznym mianie Wilibald ... krótko Wilduś. Żódyn snos już niy pamiyntô, jak łón richik sie mianuje, bo tyn Wilduś przijón sie tak sztram, iże i jego mamulka tyż tak na niygo wołô.
Wilduś jes dochtorym i stanówi cufal na światówô skala, eźli idzie ło jego popyrtanie i niyprzitómnóść. Kiej łón mô słóżba we walesce, we łośmiuch cufalach na dziesiyńć kómando waleski musi na niygo doczkać, bo Wilduś musi sie wrócić po cosik, cego zapómniôł abo – i to nôjczyńści – po cosik, co wyjmnół ze tyj karytki we dlô sia ino wiadómym cylu. Inkszóm razóm łobsztalowôł, wołôł waleska dlô sia, bo jego autok niy kciôł łodpolić. Powód ... blank ajnfachowy – Wilduś łostawiół łoświycóne światło i bez côłkô noc zdech mu akumulator. A iże niy miôł kaj go podladować, tyn nasz Wilduś poprosiół czelodka ze waleski, coby mu spróbowali postawić zdechły akumulator na szłapy ... ze użyciym tego ichniygo „defibrylatora”. A co? Sztróm to sztróm, i tela, co za mecyje, prôwda?
Króm bezpochybnego niyłogarniyńciô, Wilduś ci kwôli sie ze roztomajtych impryzów wydôwanych na kôżdô możybnô przileżitóść. I tak bawiymy sie u niygo na przileżitóść gyburstaku, żyniacki, Andrzyjków, napoczniyńciô syzónu grillowygo, piyrszygo wiesiynnygo koszynia trółwy, rócznicy ajnwajóngu ... słówym – kôżdô przileżitóść jes galantnô.
Jak tyż przistało na takigo lwa zalónowygo, tyn nasz kamrat Wilduś mô rôd łozprawiać wice. We skuplowaniu ze jego niyprzitómnóścióm (a dodejcie jesce wysłepanô na góścinie gorzôła, bo jak rasowy dochtór Wilduś za kragel niy wylywo) plóncnóm sie niyzapómniane rozinki. Na tyn przikłôd:
Ernie zakciało sie festelnego zeksu. Idzie ku Bercikowi i gôdô:
– Bercik, a mie sie kce łostrygo zeksu!
– Nó ... tóż, co jô móm robić – pytô sie Bercik.
– Nó, zedrzij symie côłke prziłobleczynie!
Nó, i Bercik serwôł ze Erny łobleczyni.
– A terôzki Bercik ciepnij mie na zofa!
Bercik sztuchnół Erna na prykol.
– A terôzki Bercik mie gynał wypierdol!
– Nó, tóż Erna cióng stónd! Wyrywej!
A juzaś kej indzij jedna naszô kamratka łozprawiała tak:
Wiycie, łóńskij soboty Wilduś położół mie na prykol, grajfuje pod kiecka i łorôz sie mie pytô:
– Rzyknij mi Ana, co to je: zielóne i mó biôłe kółecka?
A skuli tego, iżech tyn wic już znała łod łochrónki, a miałach rada te jego côłke gracanie kole mojich cycynhaltrów i stringów, toch nie gôdała nic, i udowałach, co blank niy miarkuja, co to jes. Nó, i Wilduś tak po jakisik kwilce łodrzyko, co to jes ... trółwa ...
– Jezderkusie! Padosz Wilduś, co to jes trółwa, ja? Nó, tóż rzyknij mi a skany sóm te kółecka? – rzykłach mu deczko znerwowano.
Nó, i Wilduś kwilka pomedikowôł, poślynczôł ... i na łostatku rzyknół:
– Nó, ja ... gynał ... skany te kółecka?
Nó i wzión, i poszôł ... a jô leża ...