Fechciorz....

Jedyn richticzny fechciorz, taki wiycie łodpustowy – a bóło to jesce za staryj Polski – jechôł se na robota banóm do samyj Czynstochowy na Jasnô Góra. Siednół sie wygodnie, po rynce we trzecij klasie tela, co jechôł bez bileta. Na jednym banhowie chyciół go na tym szwindlowaniu szafner, scapiół ci goza szkrawitel, świtnół go – za reszpektym – w rzić i wytrzas na zbity pysk ze tyj bany. Ale, podwiyl jesce tyn cug niy sztartnół, tyn dziod juzaś cichym duchym wlôz do inkszego kupyju i pojechôł ... dalszij. Tu łapnół ci go drugi szafner, piznół go pôrã razy we gynik, świtnół juzaś we zadek i zaś wyciep go z tego cuga na bansztajg. Wandrus doczkoł na inkszô bana, wlôz rajn i jedzie dalszij. Ale i we tym drugim cugu drapsnół go juzaś za szkrawitel jedyn giździorski i grubelacki szafner, a kiej ino spokopiół, iże tyn fechciorz niy mô bileta, świtnół go juzaś pora razy kajżech to już gôdôł i na piyrszym banhowie, kaj tyn cug zahaltowôł, wyciep go z tyj i bany i łoddôł go lajtrowi tego banhowu.
– Jak sie mianujecie, chopie? – pytô sie tyn lajter.
– Jółzel Gmyrek.
– A kj to żeście kcieli tym cugiym jechać?
– A dyć panoczku, jak ta moja rzić szczimie, to kciôłbych sie dokulwitać aże do Czynstochowy !!!