Karciorz a ... podzimki...

Móm ci we Warszawie kamrata (robiyli my do kupy na Miyndzynarodowych Targach Poznańskich), kiery jes ci pierónym uwziyntym, zowzitym karciôrzym. Rółz deczko wygrô, inkszóm razóm mocka przedrzistô, i tak ci mu sie tyn jego światek kulôł aże do załóńskigo roku. Chyciół ci łón sie we pokera ze śtyróma festelnie zabranymi pampóniami spode Warszawy, ze takimi badylôrzami, ftorzi do Warszawy muszóm śtyry dni wółami jechać. We tyn dziyń pierónym ci sie tymu mojimu kamratowi darziło, i na łostaku pokôzało sie, co łón wygrôł łod jednego ze tych bambrów plantacjô... podzimków.
Nó, tóż śleciała zima, prziszła wiesna i tyn mój kamrat cosik musiôł ze tóm plancjóm zdziôłać. Ftosik mu doradziół, iże podzimki trza na wiesna powłóczyć i zatym jesce naciepać miyrzwy abo polôć belówóm. Mój kamrat przipnół do trekera nôjprzodzij hoki a zatym maszina do łozciepowania gnoja. Nó, i siôd juzaś na tyn szleper i napocznół krajzować tam a nazôd po tym polu. Łod drógi, do lasa, łod lasa ku dródze, i tak ciyngiym ta samô lajera. A tam pod tym lasym styrcôł ci taki jedyn wsiowy ipta. Spomiarkowaliście, iże we kôżdyj wsi musi być taki jedyn wsiowy gupielok, wsiowy guptaś (nó, we mieście tyż, ale jich tam tak niy zawdy idzie ujzdrzić), ftory ci na zicher żôdnymu niy ukrziwduje, ale na isto poradzi gôdkóm ździwoczyć i do łostatka cowieka łozgzukać.
Tyn mój kamrat dojyżdżôł ku lasowi, treker wyrcy, maszina łozciepuje naobkoło tyn gnój. Larmo i capiynie choby côłki gnojok mu na pukel śleciôł, a tak już ze daleka tyn wsiowy iptak kiwôł ku niymu gracóm i wrzescôł:
– Hej! Ty tam, na tym traktórze! Jak ci leci?
– Dobrze, dobrze, miyrzwa łozciepuja...
Nawróciół i za pôrã minutek juzaś dojyżdżô ku lasowi. A tyn wsiowy gupielok juzaś fómluje ryncami i wrzescy:
– Hej! Ty tam, na tym gryfnistym traktórze! Co robisz?
– Łozciepuja chopie gnój na ta plantacjô...
Za pôrã minutek juzaś jes przi lesie, i juzaś tyn wsiowy ipta i ciubaryk fachluje gracami i wrzescy ku niymu:
– Hej! Ty tam szykowny karlusie na tym nôjgryfniyjszym traktórze! Co robisz?
Mój kamrat już do łostatka łozgzukany wrzescy na côłki karpyntel:
– Posypuja, chopie, podzimki gównym!
– Jezderkusie panoczku! Alech ci jô jes gupi, aże gupi – rzykô ci ku mojimu kamratowi tyn wsiowy gupielok. – Wiedzóm łóni, iże jô zawdy posuwôł podzimki... cukrym!