Staro chińsko dorada...

Żół se kiejskik we Chinach stary pampóń, festelnie chudobny ale moc móndry, ftory bakôł we polu wrółz ze swojim modym synkiym. Rółzczasu jego synek pedziôł tak:
– Łojciec! Co za sroge niyszczyńści, śmietnół nóm nasz kóń ... straciylichmy naszego kónia!
– Po jakiymu synek mianujesz to niyszczyńściym? – łodpedziôł łojciec. – Wiysz, łobejzdrzymy, co tyż to nóm przismycy ze sia ... czas.
Pôrã dni niyskorzij kóń wróciół nazôd i ku tymu przikludziół jesce ze sia szykownistô, dzikô zdrzybnô klacza.
– Łojciec! Łojciec! Ale mómy szczyńści! – wrzesknół na côłki karpyntel tyn modziok. – Nasz kóń przikludziół ku nóm nastympnego kónia.
– A po jakiymu synek mianujesz to juzaś szczyńściym? – spytôł sie synka łojciec. – Łobejzdrzymy, co tyż to przismycy nóm ... czas.
Pôrã dni niyskorzij modziok kciôł zaprzóngnóńć i porajtować na tym nowym kóniu, ale kóń niy przibadany do rajtera spłószół sie, zdziwôczół i ściepnół synka na ziym. Modziôk połómôł sie szłapa i napocznół lamyńdzić:
– Łojciec! Łojciec! Co za sroge niyszczyńści! Złómôłech se szłapa!
Łojciec juzaś powołujónc sie na swoja móndrość i szpryma łodpedziôł:
– A po jakiymu juzaś mianujesz to niyszczyńściym? Łoboczymy, co tyż to przismycy ze sia ... czas!
Karlus niy za tela bół przekónany do filozofiji łojca, ino fórt szkómlôł we swojim prykolu. Pôrã dnioszków niyskorzij przelazowali bez wiyś laufry ichniego króla, coby zebrać jak nôjwiyncyj modych karlusów na wojna. Przikludziyli sie i do chałpy tego chińskigo starzika, ale kiej uwidzieli jego synka we laszach na szłapie, złóstawiyli go i pokwanckali sie kaj indzij.
Synek możno dziepiyro wtynczôs spokopiół, iże nigdy niy potrza przipisôwać czymuś ani niyszczyńściô, ani tyż szczyńściô, ino dać czasowi ... mocka czasu, i doczkać aże na łostatku pokôże sie eźli to bóło dobre, abo i mocka złe...
Bo życie, moje Wy roztomiyłe, przikludzô ze sia tela zwrótów biygu trefów i zdarzyni, i jes ci tyż niyrółz tak sprzycznie, iże to co sie wydôwô nóm lecy kedy złe – jes ci blank dobre, a to co zdô sie dobre – moge być na isto blank złe. Łoczykujmy, spodziyjmy sie tóż tyż nastympnego dnioszka ze uciychóm, a dzisiyjszy dnioszek przeżywejmy ze wiaróm i srogóm nôdziyjóm na cosik moc lepszyjszego!