Ale hica...

Nôjprzodzij bóła samtukej we Polsce srogachnô powódź (hochwasser – jak gôdajóm Miymce) a terôzki łod jakichsik dwiuch tydni prziszła ku nóm chnet afrikańskô hica. Ludzie! Klara grzeje łod dopołednia choby śtyry halbecki starzikowego bimbru i zdo sie, co ta klara wisi blank przi ziymi na szpagacie i ino doczkać aże wszyjsko naobkoło łozpuści sie, staje choby lody łod starego Frónckowiaka ze Krziżowyj. Te, co wykludziyli sie kajsik na urlaub we lipcu, sóm rade i spokójne, ale co majóm pedzieć take na tyn przikłôd stare knakry jak jô, ftore muszóm przetwiyrać sie po tych gorkich hulicach, kiej ani szykownistô glaska zimnego biyru niy spómoże. Jednego ci ale niy poradza spokopić. Bez pôrã już lôt tuplikujóm ci nóm roztomajte móndroki ło tym bezmać łoszkliwym „łocieplyniu klimy” skuli tych wszyjskich „gazów cieplarniannych”, ftore my ludzie kajsik we luft wypuszczómy (coby sam już ło kalymbach i inkszyj gadzinie ze jejij pierdzyniym niy gôdać). Ale, kiej mieli my we łóńsko zima na isto pieróńske mrozy, znodli sie inksze, kiere juzaś eklerowali, iże idzie nowo yra lodowcowô. I być sam chopie mónter i pochytej sie we tym wszyjskim.
Nôjbrazij ale, to mie sztopło jakech – przi tyj nôjsrogszyj hicy bez połednie – kuknół na telewizyjô. Tam ci jedyn mody karlus nôjbarzijWiycie trôpiół sie ło chopców, ftorzi na kołach fyrtajóm i robióm za kurijerów na kołach. Jake to ci musi być procne zajyńcie i zmorzóno profesyjo. A to przeca robota jak kôżdô inkszô tela, co bez lato na isto gorszyjszô. Inkszô juzaś mamzela we tyj samyj telewizyji użolała sie nad miyjskimi szucmanóma (i szucmankóma), iże muszóm pyndalować we móndurach przi tyj spiyce i już blank by sie cheba poślimtała, kiej pokazôwała wojôków, ftorzi pôłnióm wacha przi Gróbie Niyznanygo Wojôka we Warszawie. Ale ludzie! Przecamć tak zawdy bóło, jes i bydzie, i niy jes ci to ani piyrsze, ani łostanie gorke lato.
A jô jesce spóminóm sie czasy, kiej bóła ino jedna telewizyjô (i niy gôdało sie, co to jes jakosik „misyjnô” telewizyjô) i wtynczôs reportery wandrowali po grubach i werkach, i pokazowali ludzi, ftorzi przi takij srogachnyj hicy bakali. Sam u nôs na Ślónsku niy trza bóło ludzióm tego tuplikować. Przeca we kôżdyj familiji bół chop, ftory bakôł abo na dole, na grubie abo juzaś kamôł we werku, kajsik na sztalwerku lebo walcwerku. Byli ci u nôs dwie huty (bo przeca już niy idzie pedzieć, iże sóm, iże t,o co we Chorzowie łostało, to jesce sóm huty): Huta „Batory” i Huta „Kościuszko” (na ftoryj jô przerobiół chnet śtyrdziyści lôt).
I tam ci dziepiyro byli nôjbarzij zożyrne walcwerki, na ftorych robota bóła niy do wydzierżyniô. Bóła to ciyńko blacha we Hucie „Batory” (tyj dôwniyjszyj Bismarckhütte) i „morgan”, znacy walcownia drótu we Hucie „Kościuszko” (piyrwyjszyj Königshütte). Fto chocia mô ździebko anóngu, tyn dziepiyro poradzi spokopić, co to tam ci bóła za robota przi kieryj bez łoziym godzin szychty chop poradziół stracić (wypocić) do dziesiyńć kilo swojij wôgi. I żôdnô telewizyjô sie niy użôlała, ino pokazôwała tych naszych richticznych ślónskich chopów (a i zôwzitych werbusów) przi robocie, jak bakali, bo tak byli nauczóne.
A coby już niy jamrować, to dociepna ino, iże móm kamrata Antka Pikulika, ftory bez łostatnie dwa tydnie robiół ci nóm chnet sztriptiś (striptease), kiej wlazowôł do naszego szynku łoblecóny ... ino ... we dwa rube switry i sztalowôł se ... grzóne piwo!
Ale, ale zawdy po srogij hicy przijńdzie możno jakosik sumeryjô i pierónobici, śleci trocha dyszczu i juzaś tuplowanie bildowane móndroki straszyć nôs bydóm łocieplyniym klimy abo ... nowóm yróm lodowcowóm, fto sie co łobiere. A jô tak by tak zarôzki tyróm na piwo, bo ino to mi spómogô przeżyć tyn gor i skwara aże do piyrszygo dyszczu.