Starziki w niybie....

Łón łoziymdziesiónt piyńć lôt, łona łoziymdziesiónt śtyry lata, i chocia niy byli zabrane (szporobliwie gospodarzyli pijyndzóma), to jakosik jim już śleciało do dijamyntowych godów. Niy byli już przeca mode ale jesce wizgryne i mónter, a to wszyjsko skuli baby, ftorô futrowała chopa ino „ekologicnym” jôdłym i stôła ło to, coby łoba zawdy z rańca sie turnowali dlô lepszyjszyj kóndycyji, deptali ci piechty na siódmy sztok i fyrtali na kołach naobkoło zidlóngu.
Rozczasu jednakowóż, to szykowne zdrówie niy na wiela jim sie zdało, bo tak jakosik nałónczôs rajzy do Tunezyji na wywczasy, jejich fliger prasknół ci bół do morza i łóni łobadwa trefiyli do niyba przed fresa świyntygo Pyjtra. Stanyli przed tymi niybiańskimi dźwiyrzami i świynty Pyjter pokludziół jich rajn. Wzión jich do szykownistygo dworu, umyjblówanygo we gold i jedbowie, ze kuchynióm ajnrichtówanóm do łostatka, i ze „spa” i „jacuzzi” we badycimrze. Uwidzieli tyż jesce słózka, ftorô wiyszała we szranku jejich fest umiyłowane łobleczynie. Wezdychnyli ci blank tojbnióne, kiej świynty Pyjter pedziôł jim:
– Witómy w niybie! To terôzki bydzie wasze pomiyszkanie!
Stary, jak zawdy wrazidlaty, spytôł jesce po cichuśku tego świyntego:
– A wiela to wszyjsko do kupy bydzie stôło?
– Dyć żysz – łodpedziôł świynty Pyjter – pamiyntejcie, iże to ci jes na isto waszô nadgroda w niybie za przikłôdne i musterowe żywobyci na ziymi.
Starzik kuknół bez łokno i ujdrzôł srogachne pole golfowe, galantniyjsze i szykowniyjsze niźli u naszych warszawskich angyjberów.
– A wiela za to trza bydzie bulić? – mrónknół pod fusiskiym.
– To jes niybo – pedziôł dóń świynty Pyjter, ftory poradziół czytać w ludzkim filipie. – Mogesz chopie kôżdydziyń grać wiela ino twojij duszyczce sie bydzie widzieć, i to blank darmowo.
Zatym pokwanckali sie do klubhauzu i łoboczyli łokwito zastawióny tisz, z kôżdóm kuchnióm, jako sie ino idzie forsztelować, łod łowoców morza, bez szteki, ajsbajny i kotlyty aże do egzótycznych szpajzów i wetów. A ku tymu jesce roztomajte nôpitki, biyry, wina i gorzôłecki.
– Dyć żysz ani niy pytej – zwróciół sie do naszygo starzika świynty Pyjter. – To jes niybo, to wszyjsko jes gratis dlô wôs ... i ino sie radujcie!
Starzik badnół sie tak naobkoło i blank już nerwyjs kuknół na swoja starô.
– Nó cóż, a kaj sóm małofetowne i niskochoresterolowe gyrichty, warze, i tyn łoszkliwy bezkofyjinowy kafyj? – spytôł sie już blank w sztichu starzik.
– To ci jes nôjlepszyjszô zajta niyba – pedziôł juzaś świynty. – Mogesz chopie ćkać i słepać wiela ino poradzisz, wiela ino bydziecie łoba kcieli, i niy bydziecie nigdy ani rube, spaśne, ani tyż niymocne ... to jes niybo! Miarkujesz? Niybo!
– Żódnyj tyż gimnastyki, turnowaniô, coby ślecieć ze basiska? – pilół starzik.
– Niy, żôdnyj z tych zachów cheba, co same bydziecie kcieli – łodpedzioł Pyjter. – Niy bydzie badaniô cukru ani ciśniyniô kwi. Już nigdy! Za Boga niy! Wszyjsko co sam bydziecie robić, mô wóm sprôwiać uciecha i srogô frojńda.
Nasz starzik tak kuknół na swoja babeczka i rzyknół:
– Ty, i tyn twój diosecki szrót (otręby), te twoji kiyłki, ekologicne jôdło, ta twoja gimnastika i dziwoki „jogging”, pyndalowanie na kole i deptanie piechty na siódmy sztok ... dlô zdrowiô ... Móglibychmy sam już być ... piytnôście lôt tymu nazôd!