Na parkplacu....

Tyn fal łozprawiôł mi jedyn mój kamrat, inwalida na wózku. A napoczło sie to jakosik ci tak:
Rómbnyli, zahabiyli tymu mojimu kamratowi tablice rejestracyjne z przodku jego autoka – pech – gôdô sie ... procno i tela. Trza spatrzeć sie nowô tabulka we urzyńdzie kómunikacyji. A to już już jes festelnie doskwiyrne ... pogróm i rzyź. Urzónd jes kajsik we cyntróm miasta, we jednym budónku, we magistracie do kupy ze wszyjskimi inkszymi możebnymi urzyndami jakich miastu potrza i jakich bydzie łóne potrzybować i za dziesiyńć lôt. Ludzie tam (co przeca idzie letko zmiarkować) podjyżdżajóm autokami.
– Ło placu dlô niypôłnosprawnygo moga blank przepómnieć – gôdô mi mój kamrat ze lutościóm. – Tam razinku stojóm niypôłnosprawne inakszij, co to ło sia myślóm, iże sóm niypôłnosprawne. I wiysz Ojgyn, tak po pióntym, szóstym kółecku wyranżyrowanym na parkplacu ... JES! Jes plac dó mie. I to jaki ci gryfnisty, blank przi napoczniyńciu tego parkplacu, przi tretuarze, spokójnie sie dźwiyrze łozewrza i wózyckiym wyjada ....
– Nó, tóż gryfnie, môsz chopie mazel!
– ... zaparkowôłech, szafnółech we magistracie co bóło potrza – niy suchajónc mie rzóndzi dalszij tyn mój kamrat. – Nó, i czas wrôcać do dóm. Wlazuja do tego mojigo autoka, co tam wlazuja? Piera sie procnie rajn ... i wstyczny ... cosik mie szperuje. Te cosik, pokôzało sie blank sporym Żukiym farby zmaraszóny orange. Łotwiyróm łokno i filuja ... za lynkiyróm siedzi szoferok ...
– Nó, i co z tym szoferokiym? – pytóm sie opaternie kamrata.
– Wiysz Ojgyn, iże jô niy móm rôd gorszyć ludzi, nastympówać jim na plynckiyrz, ale tyn istny wyglóndôł choby ci bół handgranatóm łod dźwiyrzy szłopca łoderwany. Nó, i tak zaziyrómy na sia dugszô kwilka, jô ze tym wciepniyntym wstycznym i zaszaltrowanym prawym blinkerym, łón dalij szperujóncy mi dróga wyjazdu (we drugô mańka niy szło wywinóńć, bo ta huliczka jednokiyrónkowô, a parkplac sie napoczynôł i trza bóło tak pojechać).
– Nó, i co dalszij? – pytóm sie już wrazidlato.
– Zaziyróm tymu istnymu we łoczy, zaziyróm ...kukóm we te jego ślypia ze kierych piere ci take niyme błôganie ło ździebko chocia rozumu ...
– Nó, nó ...
– Kukóm mu w te jego ślypia możno ze jake trzi minuty. I łorôz dziyje sie cosik blank niyzwykłygo, dziwokigo. We tym istnym napoczynô sie jakosi łodmiana. Znacy sie, cheba te pôra „szarych kómórek” we jego mózgownicy sie trefióło do kupy i napoczło fóngować. Gymba tego szoferoka jakoś ci sie łozweselóła, a we ślypiach tyż zmiana. Tymu istnymu stało sie cosik, ło co sie sóm siebie ani niy podyjzdrzywôł. Chopowi pizła do gowy ... MYŚL!
– Jezderkusie, chopie gôdej gibcij, bo niy zdziyrża – nastowóm na kamrata.
– Tyn istny, ze swojóm gymbóm na kieryj wysztrajchowane byli wszyjske siedym grzychów gównych, wyciep sztómel bez łokno i wrzesknół:
– Panoczku! To jô możno ździebko cofna, a pón wyjedziesz, a jô zatym wjada samtukej nazôd, dobra?
– Jasne, jasne panie majster!
– Jezderkusie! I co dalszij?
– Wyjechôłech i łón wjechôł. A niyskorzij Ojgyn, widziôłech go, jak we szykownistym humorze szoł do urzyndu, do tego magistratu. Côłki świat stôł przed niym łotworym, bo przeca piyrsze procne zadani bóło już dló niygo zbyte. Chocia pewnikiym tam we tym magistracie, te wszyjske iptowate byamtry na isto sprowadzóm ci go do ... normalnóści ....