Kiejsik, tak jakosik na podzim, Bercik łod Majzlinyj wzión sie i umar. Tyn Bercik miôł ci jednego dobrygo kamrata Antka Pikulika, kierymu to tak legło na sercu, iże dugo niy zetwało i łón tyż już klupie na niybiyskie dźwiyrza. Klupie i klupie ale te dźwiyrze blank ci niy kcóm sie łozewrzić. Bóło ino czuć, jak janieli festelnie, na côłki karpyntel śpiywali. Nôjbarzij to ci sie wżdy drził Bercik, nójbarzij go bóło czuć. Nic, ino wrzescôł choby go ze skóry łobdziyrali: „Hosanna Alleluja, hosanna Alleluja !”
Antek niy poradziół sie doczkać; bóło mu to moc dugo. Czekôł i czekôł, klupôł i klupôł, aże sie blank rozjargôł, mało go ora niy wziyna, i napocznół przi tym niybiańskim ajnfarcie sakramyncko pierónić i sklinać. Te łogniste pieróny i te gizdy dioseckie, to napoczli jedyn za drugim furgać, choby kopruchy na łodwieczerz. Terôzki to już mu na isto bóło blank jedno eźli pójńdzie do niyba eźli niy, eli go wyciepnóm na dół do belzebubowygo kastrola. Łoroz te dźwiyrze na krzón sie łodewrziły i śnich wyfuknół Bercik we biôłyj, dugij śmiyrtelnicy, we takij nachthymdzie ze lelujóm we gracy i rycy na côłkie garło:
– Suchejcie ino janiyli! To ci jes sam mój nôjlepszyjszy kamrat. Te jego pierónowanie, to ci jes dló mie niybiańskô muzyka, to jes nôjlepszejszy balzam na moje dakle. Czujecie janiyli, i wy wszyjskie świynte, terôzki te gloki mojij łojcowizny? Te głosy mojigo Ślónzecka. A dyć dejcie mu zwóla, coby sam móg wlyjźć, coby sie sam móg wgramulić do tego niyba!
Nó, i tak ci sie tyn Antek tyż dostôł do niyba.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl