Pogrzyb Erny....

Jakiesik trzidziyści lôt niy widziôłech Bercika łod Kurpancynyj. Straciół mi sie chop, kiej sie ino łożyniół. Łoroz – a siedziołech u Pyjtra przi sznapsie i szopie piwa – wlazuje Bercik łobrośniynty choby Rumcajs i ze takóm fest markotnóm fresóm. Wejzdrzôł sie tymi świdratymi slypióma po szynku i przikwanckoł sie ku mie.
– Suchej nó Ojgyn, postawisz mi sznapsa a byda łozprawiôł, kieli pogrzyb miała moja Erna – pado a grace mu durgocóm nikiej galet.
Łobsztalowôłecgh dló niygo cyjntla i piwo na popitka, bo mi sie go żôl zrobióło i czekóm co mi bydzie eklerowôł.
– Wiysz jaki moja Erna miała pogrzyb? Niy? Tóż suchej. Łod tółtynhale szli my tak: na przodku Myrcik ze krziżym. Za niym pôra ludzi z wiyńcóma – bo musza ci pedzieć, iże moja Erna, to ci bóła dupno figura na grubie w Bytóniu – a za niymi zasik blaskapela. Chopie, jak te muzikanty duli we te trómpyjty, to niy môsz anóngu. Za tymi muzykantóma szli ministranty a za niymi kapelónek, kiery rzykôł z tego brewijôrza choby nôjynty. Potym ci jechôł tyn szykowny lajchynwagyn łod Gabryski a cióngli ci go dwa côrne, paradne kónie. Nó, a w tyj fórze we telkij galantnyj truchle, leżała ci we kwiôtkach moja Erna. Blank za truchłóm szołech jô, we nowym, côrnym ancugu i becołech choby jaki smarkaty synek. Nó, a dziepiyro po mie na łostatku, szli te wszyskie kóndmany łod mojij staryj, jeji sómsiôdki i kamratki, nó i te wszyskie wrazidlôki ze Pnioków, te ftore poradzóm kukać wszandy choby szwoby do zygôra.
Łyknół Bercik sznapsa, popiół piwym, łozejzdrzoł sie tak naobkoło, niyskorzij na mie i pado:
– Nó, tóż postôw jesce laga i powiym ci kieli pogrzyb miała moja Erna....
Coch miôł robić.
– Barman dej jesce jedyn kobuch Bercikowi!
Dôł, wytar blat i Bercik napocznół.
– Wiysz jaki pogrzyb miała moja Erna ? Niy wiysz, to posuchej ino. Nôjprzôdzij szôł Myrcik ze tym krziżym pod parzóm. Za niym lejźli te ludzie, co to mieli te wiónki na karku – bo musza ci pedzieć, iże Erna to bóła fest figura na grubie. Potym to szli te trómpyjty ze tymi muzykantóma. Za tóm blaskapelóm szli te ministranty i niyśli tego kapelónka, kiery cosik tam pod fusiskiym jamrowôł choby Żyd we bóżnicy. Jak przinoleży, te côrne kónie łod Gabryski ciśli tyn lajchynwagyn w kierym na truchle siedziała moja gryfnô Erna i ciepała mojiki bez côłko cesta. Potym to szoł jô i chichrołech sie jak nôjynty, bo ci mi sie spómniało, kiej my świekra chowali to kopidoły niy poradziyli jóm do doła wciepnóńć, bo ci bóła tako fetownô. Dziepiyro za mnóm szli te wszyskie wrazitkie sómsiôdki, kamratki ze Pnioków i ślimtali choby jim fto portmanyj zachachmynciół.
Chlistnół ci bół Bercik ta seta, zapiół piwym, zacharloł i pado:
– Łobsztaluj jesce jedyn achtlik gorzôły a byda ci łozprawiôł ło pogrzybie mojij roztomiyłyj Erny.
Dyć nim żech sie spamiyntôł, Pyjter postawiół na sznkwas nowo raja i Bercik napocznół juzaś nawijać:
– Wiysz kieli moja Erna miała pogrzyb? Niy wiysz? To dej pozór i posuchej ino co ci powia. Nôjprzodzij jechôł na krziżu Myrcik choby he, he, he na hopafedlu. Za niym te ludzie kulali wiónki – bo musza ci pedzieć ...ep, ep, iże moja Erna, to ci bóła dupno figura na Barbórce. Kapelónek...ep,ep,ep,... ze ministrantóma dmuchali w te trómpyjty, a te muzykanty cióngli ta fóra i ...ep, ep,.. jamrowali choby Żydy, kiej idóm na torg. Moja Erna jechała miyndzy tymi kónióma na takim zesliku i śpiywała aże śpiywała na côłki karpyntel. Wele nij to ci tómpali te sómsiôdki i wrazitkie kamratki, i gawcyli sie na jeji klajd, kiery miała na puklu ...chrrr, chrrrrr...
Bercik niy nynej, bo cie łokradnóm! – pedziôł Pyjter i już ci bez gôdki postawiół juzaś po cyjntli i piwie. Bercik sie decko łocuciół, wejzdrzôł sie na mie tymi bamóntnymi slypióma, szluknół ta gorzôła i bajukôł łod nowa:
– Wiysz eeeee... Ojgyn, jaki moja Erna ep, ep, ep... miała pogrzyb? Niy wiysz? To jô ci powiym. Nôjprzôdzij szli te ludzie ze tymi wiyńcóma, pogrzybowymi krancami – bo musza ci pedzieć, iże moja Erna to ci bóła ganc dupno figura wele drógi przi grubie. – I łóne ci niyśli Myrcika na krziżu. Tyn lajchynwagyn cióngli te ministranty do kupy ze kapelónkiym a muzykanty siedzieli na tyj fórze i rzykali choby nôjynte. Jôch sie lezôł szykownie we truchle, a te wszyskie wrazitkie sómsiôdki i kamratki dmuchali we te trómpyjty aże szyby we łoknach dyrgotali.
Chrrrr... chrrrr.... a Erna? A Erna, to jô ci blank niy miarkuja kaj bóła, bo w tym łoka mrziku chytô mie zawdy śpik i już zółwizół nic niy bocza....
Terozinki tyż Bercik ślegnół na dyliny i napocznół chyrczeć choby go fto ze skóry łobdziyrôł.
Wiycie! Kiej sie spómna wiela takich cufali sie tu u nôs na Pniokach przidarzóło to mi żôl, iże to ludziska mogóm przepómnieć. I tak sie myśla, coby na isto sie werciyło to wszysko naszkryflać i kiej jakie bery ze Pnioków łod samiuśkiego mojigo urodzynio poskłôdać.