Bóła côrnô noc. Razinku pizło mi szejśćdziesiónt ... i pôrã jesce lôt, zicnółech sie we kuchyni, pomaluśku szlukołech se łónaki biyr i łozprawiôłech mojimu kilkszrankowi, kiery sie „Минск-10” mianuje ( a możno to już i „Bosch” już bół?) – mojimu starymu, dziwucnymu przôcielowi tak łod serca – iżech kajsik przeczytôł, że kôżdy richticzny chop kajsik kole 50-60 lôt stary mô rozczasu sroge strôpiyni. Tela, co ino żôdyn śnich sie niy kce tego sie uznać.
– A jô, ja, jô sie prziznowóm – gôdóm do tego „Boscha, abo fto go tam wiy? – Môm krizis. I to jesce ci jaki srogi!
– Ty môsz zawdy, łod kedyż cie ino znóm – łodpedziôł mi łoszkliwie tyn mój kilszrank, tyn côłki Bosch.
– To jużcić nic takigo òsobliwygo. Leckandy bółoby, kiejbyś razinku niy miôł żôdnyj mankuliji, żôdnygo strôpiyniô ze sia, ze tym chopym, kiery przicupnół sie do cia.
– Gynał po jednych pijóndzach mógła by mi to rzyknóńć moja Elza – pedziôłech miersko a miarkowôłech ło mojij babie.
– Jedzine co sie rozeznowo to jes to, iże ciebie to znóm mocka dugszij niźli twojã starô – łodgôdnół mój kilszrank, mój Bosch.
I wiycie, blank niy dôwôłech po sia poznać, iże miarkuja jego markiyrowanie bóńdźwóli. Wisiało mi to jak kilo kitu na zicherce i rzóndziółech dalij. Godôłech mu jesce coch przeczytôł, iże żadne jes dlo kna, dlo wszyjskich mamulków take dojôdanie jôdła, podnostków po dzieckach.
– A jô przecamć gynał te same robiã – wykłôdôłech to tymu mojimu Boschowi – ćkóm wszyjsko co inksze łostawiyli, cego dziecka niy smógli.
Kiej dziołcha łostawi na talyrzu z rańca kónsek klapsznity – ćkóm jô. Kiej synek niy poradzi już wećkać swojigo kotleta – jô piera we sia. A jô przeca niy jes żôdnóm mamulkóm cobych to działôł, prôwda? A to, iże miarkuja, co jes symnóm corôzki gorszij, to mie jesce barzij we ta mankulijô pyrto.
– Eźli ty dojôdôsz po dzieckach, bo môsz ta krisa, abo możno môsz te strôpiynie, bo po dzieckach i staryj dojôdôsz? – niy dôł pokój tyn Bosch abo inkszy Минск.
– Możno i to, i te druge – łodpedziôłech po kwilce szpekulowaniô. – Nó, poradza sie przeca do tego gośno uznać, poradza dać prawie.
A łostatnio przeczytôłech jesce, co ludzie na starość, take stare pryki choby jô prawucko mynij jedzóm. I niy jes to skrymplowane ze takim wicym, kiery niyftore łochyntole kajsik we internecu łozprawiajóm:
Fyrniok przilazuje do swojij chałpy niyskoro na łodwieczerz, filuje do prykola, niy mô sie czymsik zajimać nó, tóż tómpie polekuśku do kuchyni, do kilszranku.
Żyniaty juzaś, jakisik stary purt, knaker przikwanckoł sie yntlich ze szkata do dóm ździebko chycóny, gugluje, zaziyrô do prykola kaj ino nynô jego starô i – niy mô sie czymsik zajimać – depce tyż polekuśku do kuchyni, do kilszranku.
Spóomniało mie sie sam tyż terôzki, iże moja Starka, i moja Mamulka po cichuśku i po kryjóncku wyjôdali wszyjsko ze talyrzy i terinów, kiej my już śpikole wylazowali ze kuchyni i łóne (kożdô przed sia) łostôwali same.
A dyciech sie ani niy spómniôł, eli jô już gôdôł, co móm ta moja krizã? Kiej sie mô tela lôt co jô, narôzki idzie poboczyć, iże wôsnô prziszłość z niynazdaniô sie stómpiyła. Na łostatni driker napoczynô sie łóna skłôdać barzij ze tego co już kiejsik bóło i teroźniyjszości, niźli ze prziszłości. niyftore chopy napoczynajóm przôć roztomajtym mamzelóm, napoczynajóm choby piźnióne miechym lôtać bele kaj, i za bele jakóm lampuceróm lebo szlóndróm, fimlujóm choby niy mieli wszyjskich dóma, bereźdżóm, gzukajóm i metlajóm sie choby nôjynte we tych jejich cygaństwach. Abo, jesce inksze, na łostaku napoczynajóm grzôć sie piwo ze korzyniami abo i żybiczkami. Nó, ale te niy majóm takigo Boscha abo tego „Минскa”, kiere zarôzki poradzóm zawrzesknóńć:
– A, tu cie móm ty łochyntolu! Niy môsz rôd już zimnygo biyru ze szuminami. Jużcić kcesz mie chnetki kajsik na hasiok wyciepnóńć, niyprôwda?
A tak przi tyj przileżitości, „en passant” – jak gôdajóm żabojady, cosik mi sie zdôwo, iże życie po tym jak nôs już wyprości, kiej już pójńdymy pod sosiynki kajsik tam jakiesik jes, choby ino we takich patrónach jak choby te, do kierych sie już cowiek przibadôł – jak dojôdanie ło kierym jô sam skorzij spóminôł. Jes to tyż ci we roztomajtych gestach abo knifach przi gôdaniu. Jô już sóm u sia poradza ujzdrzić jak podanie do mojigo Tatulka podowôm inkszym graca (ale babóm niy, bo tak tyż to mieli we zwyku Tatulek). Robia tyż to, co robiyli moja Mamulka abo Starka po kryjóncku a cego żech tak po prôwdzie niy poradziół ściyrpieć. I wtedy łowda sóm sia posuchóm, nôgle poradza usłyszeć rzecy, kiere mi gôdali kiejsik Łojce:
– Doczkej ty giździe aże zwiekujesz do naszych lôt, a sóm łobejzdrzisz, jak procnie jes zarôbiać na swój geltak !!!
Na isto jes to hruza i sumeryjô. Jak joch ci tego wszyjskigo niy ciyrpiôł!
– Jes ino jedyn dinks gorszyjszy łod tego, iże ci chopie pizło szejśdziesiónt lôt – niy dotrzimać, niy dodziyrżić do szejścdziesióntki !!! – napocznół po cichuśku mrónczeć, mamrać moj kilszrank, moj Bosch.
– Ty diosku niy bieresz mie taka na isto blank prawucko – richtich łopuczóny łodpedziôłech Boschowi.
– A jak jô tyż bych cie móg uważować po tyluch latach we jednyj kuchyni? – rzyknół mi Bosch (abo tyn moj „Минск” – niy boczã już), kiery na isto niy przinôleżôł do miłosiyrnych.
No, i rzyknijcie mi jak cowiek mo niy mieć krisy, mankuliji, kiej włôsny kilszrank niy biere tego na isto? Kiej włôsny Bosch abo „Минск” cie łosmoli i blank sie cie niy wôży ?
A Wiycie, cosik mi sie zdô, i pewnikiym sie sam za tela niy łomyla, za fest niy chibna kiej rzykna, co nojlepszejszym przocielym chopa, kôżdego chopa już po Abrahamie – jes jego kilszrank !!!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl